Boekrecensies 1201-1230

1201. Angela Marsons - Bad blood

Kim Stone en haar team krijgen te maken met een aantal slachtoffers die als ze gevonden zijn bijna dood zijn en kort erna overlijden. Omdat ze bijna dood zijn proberen de ambulancemedewerkers ze nog te redden, waardoor alle sporen op de vindplaats platgewalst zijn, wat het speurwerk nogal bemoeilijkt. Bovendien is Stacey, die normaal heel veel aanwijzingen en aanknopingspunten boven water haalt, niet zichzelf. Zoals ik in de recensie van Deadly fate al schreef "...en krijgt Stacey te maken met een enorme engerd die haar vast in het volgende deel van de serie nog meer lastig gaat vallen..." Nou, dat klopt en het duurt even voor alles van die verhaallijn terug op zijn gewone plaats valt. Ondertussen worden er nog meer mannen vermoord en het kost de nodige moeite om het verband tussen die mannen duidelijk te krijgen. Maar iedereen draagt bij aan de identificatie van de moordenaar, al gaat het op het eind wel bijna mis.

Weer een fijn, inmiddels negentiende, deel van de Kim Stone serie. Ik kijk er elke keer weer naar uit. De verhalen beklijven niet altijd, maar op het moment zelf kan ik helemaal opgaan in het verhaal en dit was dan ook een boek van meer dan 350 bladzijden dat ik in 3 dagen heb uitgelezen.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1202. Inge Scholl - De witte roos

In Lessons van Ian McEwan stond een heel stuk over Die weisse Rose, de studentenverzetsbeweging in Hitler-Duitsland, die eindigde in de onthoofding van de hoofdpersonen na een aantal schijnprocessen. Ik kende het wel, maar wist er niet het fijne van, dus heb ik dit boekje uit de bibliotheek gehaald. Het boekje is geschreven door de zus van de twee van de hoofdpersonen, Hans en Sophie Scholl. De oorspronkelijke versie is van net na de Tweede Wereldoorlog en dat laat zich zien in de stijl: ik vind het taalgebruik nogal gezwollen, en het is meer een hagiografie van een zus voor haar broer en zus dan een echte beschrijving van de geschiedenis van Die Weisse Rose. 

Een interessante gedachte: tijdens het naziregime wist je nooit wie je zou verraden: je buren? De amanuensis (in het geval van de Scholls)? Je moest dus iedereen wantrouwen. Ik vroeg mij af of dit niet het fundament voor de Oost-Duitse Stasi heeft gelegd: de Duitsers ware in zekere zin al gewend aan de praktijken van afluisteren en aangeven, wat misschien de stap in Oost-Duitsland kleiner maakte.

Wat ook interessant is, is een overzicht van de pamfletten die door Die Weisse Rose zijn verspreid. Als je die leest net na de verkiezingen waarbij de PVV de grootste partij werd besef je hoe actueel ze zijn en hoe weinig de mensheid leert van de geschiedenis.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1203. Valentijn de Heer - Beste mevrouw Eva

Als Elias een broertje krijgt verandert alles in het gezin. Johannes heeft Down syndroom en zijn vader heeft vooral heel erg veel medelijden met zichzelf en verwijt zijn vrouw dat Johannes anders is. Bovendien mag niemand in de buurt het weten. Vader gaat helemaal op in zichzelf en is bijzonder bedreigend naar Johannes, moeder is te slap om haar man echt van weerwoord te dienen en dus gaat Elias steeds meer de rol van ouder op zich nemen, waardoor het op school ook steeds slechter gaat. Een ventje van 12 die niet alleen voor mijn broertje moet zorgen, maar ook zijn moeder onder zijn hoede moet nemen en zijn steeds gewelddadiger vader in toom moet zien te houden, je hart breekt... Het verhaal speelt zich af in de Professorenwijk in Leiden en aan de Kernstraat staat een houten huis, waar volgens Elias' vader een gek woont. Die gek is de schrijver Maarten Biesheuvel (niet met naam en toenaam genoemd, maar zeer herkenbaar) die daar woont met zijn vrouw Eva, hun geit, hond en een hele verzameling katten. Johannes is dol op de geit en Elias vindt een veilig toevluchtsoord bij "mevrouw Eva", die wel naar hem luistert, de kinderen te eten geeft en voorziet van praktische dingen, zoals luierbroekjes voor Johannes. Eigenlijk wil Elias het liefst bij mevrouw Eva in het houten huis gaan wonen. Uiteindelijk, als alles echt helemaal uit de hand is gelopen grijpt de kinderbescherming in.

Ik kreeg van mijn zus een gesigneerd exemplaar (dat krijg je als je in Leiden woont) en heb het boek in minder dan een dag uitgelezen, met name aan het eind met tranen in mijn ogen. Prachtig! Ook een boek dat pas uitgegeven kon worden na het overlijden van Maarten en Va Biesheuvel. Ik weet niet in hoeverre het (auto)biografisch is, maar het echtpaar Biesheuvel komt eruit als een tikje wereldvreemd, maar vooral warm en lief stel mensen, dezelfde indruk die ik ook al  tijdens de interviews op tv kreeg.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1204. Sandra Langereis - Erasmus dwarsdenker

Geboren rond 1469 als onecht kind van een priester begon Desiderius Erasmus met een flinke achterstand, want er waren allerlei posities in de katholieke kerk die je als onecht kind niet kon bekleden. Maar Erasmus was ontzettend intelligent en bleek al van jongs af aan een talenknobbel te hebben. Zie zette hij in om de bijbel te bestuderen vanuit historisch en taalkundig perspectief. Daartoe leerde hij zichzelf niet alleen Latijn, maar ook Grieks en Hebreeuws, zodat hij zo dicht mogelijk bij de oorspronkelijke versies van de teksten kon komen, maar ze ook met elkaar kon vergelijken. Dit werd hem door de vertegenwoordigers van de katholieke kerk niet altijd in dank afgenomen: de mensen hadden de vulgaatbijbel en bijbehorende geschriften maar te accepteren zoals die was en bovendien hadden kerkvaders als Augustinus zich ook al over de uitleg van de bijbel gebogen. Maar Erasmus had lange tijd de wind mee. De uitvinding van de boekdrukkunst zorgde ervoor dat hij zijn bevindingen niet alleen op schrift kon stellen, maar ook kon laten vermenigvuldigen, er was een groot publiek voor zijn boeken, en hij werd overal uitgenodigd om te studeren. Hierdoor reisde hij uitgebreid door laatmiddeleeuws / vroeg renaissancistisch Europa, met lange verblijven in Parijs, Engeland, Leuven en met name Basel. Wel zat hij bijna permanent in geldnood, omdat hem allerlei posities werden aangeboden met jaargelden, maar als er boter bij de vis moest werd er vaak niet thuis gegeven. Ook droeg hij zijn boeken vaak op aan koningen, keizers, pausen, bisschoppen en andere rijke personen in de hoop op een financiële bijdrage, maar ook dat ging heel vaak mis. Aan het eind van zijn leven kreeg hij eindelijk fatsoenlijk betaald voor zijn boeken, maar toen waren de Inquisitie en de Reformatie (en met name Luther) weer een groot probleem, want Erasmus was er de man niet naar om zich de mond te laten snoeien. En net als in de huidige tijd werd zijn wetenschappelijk werk vaak uit zijn verband gerukt en uitgelegd als een bedreiging voor de machtsinstituten.

Bij mij thuis waren we lid van het Humanistisch Verbond en Erasmus (ca. 1469-1536) stond dan ook in hoog aanzien, zonder dat ik echt wist wat de ideeën, werken en acties van Erasmus waren. Ik had wel eens vaag gehoord van De lof der zotheid, maar daar bleef het dan wel bij. Dus toen er een kloeke biografie van Erasmus verscheen (en ik nog een even kloeke boekenbon had liggen) heb ik deze meteen aangeschaft. Meer dan een jaar geleden ben ik in het boek begonnen, maar het schoot maar niet op. Ik weet nu alles van Erasmus, maar het had van mij wel een tikkie minder gemogen. Paginalange uitweidingen over de vertaling van het Griekse woord "logos" in de bijbelse context interesseert me eerlijk gezegd weinig. Ik had wat meer informatie over de mens Erasmus in zijn omgeving gehad willen hebben en wat over de wetenschapper Erasmus en zijn taalkundige haarkloverijen en iedere nieuwe editie van zijn boeken. 

Ik ben er inmiddels uit dat ik een biografie van een bladzijde of 200 wel dik genoeg vind: dan heb ik een goed beeld en kan ik door naar de volgende interessante historische persoon.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1205. Michael Connelly - Resurrection walk

Harry Bosch is inmiddels definitief met pensioen en werkt nu als chauffeur en onderzoeker voor zijn halfbroer Mickey Haller. Haller verdient een meer dan fatsoenlijke boterham als advocaat, maar doet nu ook zaken voor niets waarbij hij onschuldig veroordeelde mensen probeert vrij te krijgen. Hij vraagt Harry, met zijn politie-ervaring, om een eerste selectie te maken en zo komen ze uit bij Lucinda Sanz, een vrouw die al meer dan 5 jaar vast zit voor de moord op haar ex-man Ramon, die politieagent was. De vermoorde agent lijkt een held te zijn, maar in werkelijkheid was Ramon lid van een "kliek", een groep corrupte agenten die een flink centje bijverdienden door zo af en toe de andere kant uit te kijken. Mickey en Harry doen samen onderzoek en raken er steeds meer van overtuigd dat de corruptie veel uitgebreider en dieper gaat dan ze in eerste instantie dachten. Door goed speurwerk met een prima team komen ze achter de waarheid, maar de district attorney probeert aan alle kanten blokkades op te werpen. En de rechter is met handen en voeten gebonden aan ouderwetse wetgeving, waardoor sommig ontlastend bewijs niet ontvankelijk moet worden verklaard. Maar aan het eind van het boek krijgt de schurk een koekje van eigen deeg en kan Lucinda de Resurrection Walk (Wederopstandingswandeling) lopen.

Een boek waarin Bosch en Haller samenwerken werkt prima: Bosch met zijn politiespeurneus en Haller met zijn kennis van de wet weten samen de waarheid boven tafel te krijgen in een boek dat leest als een trein. Dat moet ook, want het verhaal is behoorlijk ingewikkeld, dus des te sneller je het leest, des te beter blijf je in het verhaal.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1206. Akira Mizubayashi

In 1938 zit de Japanner Yu Mizusawa met drie Chinese studenten te musiceren terwijl zijn zoontje Rei rustig een boek zit te lezen. Opeens wordt de repetitie wreed verstoord door een groep soldaten, waarvan vooral de korporaal enorm agressief te keer gaat. Hij trapt de viool van Yu aan stukken, schreeuwt dat Yu een verrader van Japan is en laat aan alle kanten zijn macht gelden. Dan wordt hij onderbroken door luitenant Kurokami, die een zachte man blijkt te zijn die ontzettend van muziek houdt. Rei is in allerijl door zijn vader in een grote kast opgesloten en Kurokami legt de stukken van de viool in de kast alvorens Yu afgevoerd wordt. Zo wordt Rei wees. Hij wordt geadopteerd door Franse vrienden van zijn vader, verhuist naar Frankrijk en wordt daar vioolbouwer. Hij besteedt jaren aan het restaureren van de kapotte viool. Als hij al in de zeventig is komt hij in contact met de kleindochter van luitenant Kurokami, die een wereldberoemd violiste is. Ook weet één van de Chinese studenten hem op te sporen en zo is aan het eind van zijn leven de cirkel toch rond.

Op zich een mooi verhaal, maar met iets te veel toeval, iets te veel verwijzingen naar klassieke muziek en alles wat daar bij komt kijken Dat is niet helemaal mijn ding, ik vind het lekker om klassieke muziek aan te hebben staan als ik zit te lezen, maar ik ben niet echt een enorme kenner. Daarnaast is het boek -voor mijn smaak- iets te veel mooischrijverij. Daar bedoel ik mee dat sommige gevoelens en gebeurtenissen welk erg lyrisch en met wel erg veel bijvoeglijke naamwoorden worden beschreven.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1207. Walter Isaacson  - Leonardo da Vinci, de biografie

Na de biografie van Erasmus las ik ook maar meteen de biografie van nog een humanist uit ongeveer dezelfde periode uit, namelijk Leonardo da Vinci. Erasmus was een christelijke humanist, Da Vinci was een wetenschappelijke humanist, die zijn nieuwsgierigheid leidend maakte in zijn werk. Hij was dol op tekenen en schilderen, maar was ook wetenschappelijk zijn tijd ver vooruit, of het nu op het gebied van de anatomie, de wiskunde, de optica, waterbeheer en -stroming of astronomie was. De linkshandige Da Vinci legde bijna alles vast in spiegelschrift in zijn boeken vol (aan)tekeningen. En net als Erasmus was hij constant op zoek naar rijke weldoeners die zijn werk wilden steunen of voor zijn schilderijen wilde betalen. Dat bekende in zijn geval dat hij een groot deel van zijn leven met zijn entourage tussen de diverse Italiaanse stadstaten heen en weer reisde. In zijn recensie op Goodreads schreef Bill Gates dat iemand ook zo veel verschillende talenten kan hebben dat hij niets afmaakt, en dat geldt zeker voor Da Vinci. Hij heeft heel veel ontdekt, was zijn tijd vaak ver vooruit, maar nam niet de tijd om zijn bevindingen ook te publiceren voor een wijder publiek. Dat zal hem soms ook gered hebben, want veel van zijn ideeën ware behoorlijk ketters en dat was in de tijd van de inquisitie niet handig.

Isaacson bespreekt tot in detail de vele facetten van Da Vinci's leven en legt precies uit wat je op zijn schilderijen en in zijn tekeningen ziet. Ik kocht dit boek alweer een aantal jaren geleden tijdens de tentoonstelling in het Teijler's Museum in Haarlem. En als zo vaak met biografieën las ik het boek ongeveer half uit, legde het weg en last het een paar jaar later in één ruk verder uit. Een heel gedetailleerde biografie. 

Terug naar de lijst met boekrecensies

1208. Gerrit Barendrecht - De Parijse connectie

Het is 1889, de Amsterdamse recherche is net begonnen in de persoon van rechercheur en oud-Atjehganger Julius Katz. Bij de krant moet de journaliste Ida de Morsain haar plaats bevechten in een mannenwereld. Deze twee personages komen elkaar tegen in een onderzoek naar prostitutie en meisjeshandel in Amsterdam en Parijs. Katz wordt het verhaal ingezogen omdat er op de raarste plaatsen dode meisjes opduiken die door niemand gemist worden. De Morsain doet onderzoek naar meisjeshandel en komt door haar onderzoeksdrift en impulsiviteit danig in de knel. Ze belandt zelfs in een Parijs bordeel samen met twee jonge Nederlandse meisjes, maar door inventiviteit in combinatie met een stevige dosis geluk weet ze te ontsnappen uit een behoorlijk benarde situatie. Ondertussen haalt Katz zich de woede van een  bordeelhoudster en de halve Amsterdamse onderwereld op de hals en moet hij zich met enige regelmaat in leven houden door zich een weg uit penibele situaties te knokken. Terwijl het onderzoek van Katz in Amsterdam steeds meer richting Parijs gaat, komt De Morsain in Parijs steeds meer richting Amsterdam tot ze uiteindelijk (letterlijk) samenkomen in het Wallengebied.

Ik kwam toevallig een verwijzing naar dit boek tegen en heb het maar eens meegenomen uit de bibliotheek. En ik moet zeggen: daar heb ik geen spijt van. Een lekker lezend boek met een leuke wisseling van perspectief tussen Katz en De Morsain en een interessant inkijkje in het Amsterdam van eind negentiende eeuw met zijn sloppen en stegen, paardentrams en telefoonnummers die bestaan uit drie cijfers.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1209. Juli Zeh - Lege harten

Dit boek speelt in de nabije toekomst. Duitsland wordt geregeerd door een partij die doet denken aan de NSDAP en die de naam Bezorgde Burger Beweging heeft (in het Nederlands erg leuk omdat de afkorting BBB is). Britta en haar vriend en collega Babak hebben een bedrijf, De Brug, dat mensen met zelfmoordgedachten helpt. Die mensen worden geselecteerd door een computerprogramma, Lassie, dat Babak ontworpen heeft. Het helpen doen ze op vrijwillige basis (een donatie geven mag) waarbij ze een programma van 12 stappen volgen; de meeste mensen zijn na verloop van tijd weer blij om te leven. Maar een harde kern blijft bij zijn zelfmoordwens en ook voor die mensen heeft De Brug een oplossing. En dan komen ze erachter dat een ander bedrijf een greep in hun klantenvijver doet en opeens moeten ze hun businessmodel loslaten en achter hun concurrenten aan. Daarbij spelen een bloedmooi meisje met een zelfmoordwens, een witte Toyota Hilux en een huis op het platteland cruciale rollen.

Tot op driekwart van het boek vond ik het een erg goed verhaal. Een bizar gegeven, maar uitgewerkt op een manier dat je erin meegaat. En dan ontspoort het verhaal wat mij betreft en aan het eind was ik echt de weg kwijt: geen idee hoe het nu afloopt en waarom Britta de keuzes heeft gemaakt die ze heeft gemaakt. Jammer...

Terug naar de lijst met boekrecensies

1210. Robert Galbraith - Stromend graf

Cormoran Strike en Robin Ellacott worden door een bezorgde vader gevraagd om zijn (volwassen) zoon Will te bevrijden uit de klauwen van een sekte op het platteland van Norfolk, de Universal Humanitarian Church. Op het eerste gezicht lijkt er niet veel mis te zijn met deze UHC, maar mensen die de kerk verlaten komen onevenredig vaak om het leven door zelfmoord of moord. De enige manier om erachter te komen wat er gaande is, is door te infiltreren in de UHC, een taak die Robin op zich neemt. Ondertussen doet Cormoran onderzoek aan de buitenkant. Langzaam maar zeker kom je erachter hoe groot de greep is die de UHC op zijn volgelingen heeft en hoe er sprake is van een duidelijke bovenlaag, die allerlei privileges heeft en een onderlaag die te weinig te eten krijgt, onderdrukt wordt en de rotklusjes moet opknappen. Uiteindelijk is Robin 4 maanden undercover alvorens ze moet vluchten en ze van buitenaf verder moeten met hun onderzoek, dat op een verrassende manier afloopt.

Een boek dat duidelijk beschrijft hoe sektes hun volgelingen kunnen onderdrukken en hoe die volgelingen gehersenspoeld en doodsbang gemaakt worden. Het boek bevat wat plotlijnen naar andere zaken die het privédetectivebureau onder zijn hoede heeft en die niet altijd even interessant zijn. Daardoor krijg je een pil van 1120 pagina's. Ik had hem geleend van de bieb, maar het formaat is niet te hanteren als je ligt te lezen, dus al snel op de ereader gekocht. Een heerlijk boek om de donkere en dit jaar vooral natte dagen rond kerst en Oud&Nieuw door te komen. 

Terug naar de lijst met boekrecensies

1211. Vaseem Khan - Death of a lesser god

Het is net na de onafhankelijkheid van India en de enige vrouwelijke inspecteur van het korps in Bombay (en eigenlijk heel India), Persis Wadia, wordt gevraagd om de moord op een advocaat opnieuw te onderzoeken. De dader is James Whitby, de zoon van een rijke, blanke, onbeschofte, maar invloedrijke Engelse industrieel en de opgelegde doodstraf ligt nogal gevoelig. Persis begint haar onderzoek in haar thuisstad Bombay, maar al snel brengen de aanwijzingen haar naar Calcutta en uiteindelijk via de Sundarbans weer terug naar Bombay. Persis is onverschrokken, maar dat brengt haar zo af en toe ook flink in de problemen tijdens aanvaringen met allerlei soorten lieden, van criminelen tot tijgers, en echt goed voor haar gezondheid is het niet: ik wist niet dat je zonder grote problemen zoveel klappen op je hoofd in korte tijd te boven kan komen. Langzaam maar zeker krijgt ze steeds beter door hoe de moord in elkaar zit en en passant lost ze nog twee andere moorden op. Uiteindelijk volgt op het laatste moment en met een flinke draai in het verhaal (die wel klopt) de ontmaskering van de werkelijke dader.

Ik had al een hele serie boeken uit de Baby Ganesha Agency serie van Vaseem Khan gelezen toen ik in Nepal lag te herstellen van mijn blindedarmoperatie. Dit boek was een kennismaking met een andere (Malabar House) serie over de vrouwelijke inspecteur Persis Wadia. Weer een heerlijk boek met de nodige vaart en humor ("Her father was about as suited to marriage as Henry VIII"). Bovendien schuwt Khan het gebruik van licht archaïsche woorden niet, wat mij weer een aanvulling van mijn Engelse woordenschat oplevert. Het laatste deel van het boek heb ik in één ruk uitgelezen, dan maar wat later naar bed...  

Terug naar de lijst met boekrecensies

1212. Mohamed Mbougar Sarr

Terug naar de lijst met boekrecensies

1213. Vaseem Khan - Last victim of the Monsoon Express

Dankzij een vriend wordt  inspecteur Chopra uitgenodigd om mee te gaan met de geheel gerestaureerde Monsoon Express, die ooit tussen India en Pakistan reed. Aan boord zijn hoge vertegenwoordigers van India en Pakistan die deels, in navolging van hun landen, op voet van oorlog met elkaar staan. Ze zijn nog maar net vertrokken uit Mumbai als gedurende de nacht de leider van de Indiase vertegenwoordiging, Neil Bannerjee, vermoord wordt. Aan inspecteur Chopra en natuurlijk zijn olifantje Ganesha, de taak om in de voortdenderende trein de moord op te lossen en te voorkomen dat er een oorlog uitbreekt tussen India en Pakistan. Er blijken behoorlijk wat passagiers van beide delegaties een motief te hebben om Bannerjee te vermoorden, maar uiteindelijk blijkt een klein voorwerpje de oplossing in zich te dragen. 

Slecht volk en goed speurwerk leiden tot een Indiase versie van "Murder on the Orient Express". Een kleine novelle in de Baby Ganesha serie die lekker wegleest.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1214. Luc Panhuysen - Rampjaar 1672

1672: Het land was reddeloos, de regering radeloos en het volk redeloos en op 28 augustus vieren de Groningers Bommen Berend. Tot zover mijn kennis van het rampjaar 1672 toen ik dit boek begon te lezen. Gekregen voor mijn zestigste verjaardag van mijn beste vriend op het moment dat we allebei een rampjaar doormaakten (en een paar maanden ervoor Zwammerdam, waar de victorie begon, op een druilerige dag bezocht hadden). Galgenhumor is ook humor, zullen we maar zeggen...

In 1672 ging de jonge Republiek der Nederlanden bijna ten onder: Bommen Berend (de bisschop van Munster) belaagde het noorden en oosten van het land, de Fransen rukten op via het zuiden en het oosten naar de vesting Holland, de  Engelsen probeerden de heerschappij op zee te veroveren en intern wilde "het grauw" prins Willem van Oranje terug als stadhouder en generaal van het leger, zeer tegen de zin van de regenten die de macht hadden in de Staten-Generaal. Panhuysen gebruikt de geschiedenis van de familie Van Reede, eigenaren van Kasteel Amerongen, als de basis voor het boek. Ze hebben heel veel brieven uitgewisseld en bekeken het rampjaar ieder vanuit zijn eigen perspectief: de kasteelheer, baron Godard Adriaan, probeerde als ambassadeur van de Nederlanden Duitsland en Oostenrijk in het conflict te betrekken, zijn vrouw Margaretha bestierde ondertussen het kasteel en moest steeds beslissen hoe dreigend de situatie was en of ze alle spullen weer naar Den Haag of Amsterdam moest verhuizen en zoon Godard was officier in het Nederlandse leger en maakte veel minder snel carrière dan hij gehoopt had.

Panhuysen maakt er een uitermate leesbaar en duidelijk boek van, terwijl de situatie bij tijd en wijle toch behoorlijk onoverzichtelijk was.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1215. Vaseem Khan - Bad day at the Vulture Club

De Vulture Club is de plaats waar een zeer succesvolle minderheid in Mumbai, de Parsees, samenkomen. Als hun voorzitter, Cyrus Zorabian, vermoord wordt bij de plaats waar de Parsees hun doden door de gieren laten opeten blijkt er een hele stoet mogelijke verdachten te zijn. De leiding van de politie heeft daar geen zin in en dus vraagt Cyrus' dochter aan Inspecteur Chopra -en natuurlijk zijn babyolifantje Ganesha- om de zaak te onderzoeken. Langzaam maar zeker lijken ze steeds dichter bij de waarheid te komen, zeker als Chopra bijna vermoord wordt tijdens een wilde achtervolging. Ondertussen onderzoekt Chopra's medewerker Rangwalla het instorten van een gebouw en de daarmee gepaard gaande gevangenisstraf voor de eigenaar. En deze zaken blijken meer met elkaar te maken te hebben dan je in eerste instantie zou denken. Aan het eind van het boek heeft de schrijver nog een flinke twist voor de lezer, waardoor alles toch net even anders is dan je steeds dacht.

De verhalen van Vaseem Khan zijn altijd lekkere, luchtige lectuur tussendoor, zeker met lange, saaie avonden tijdens een reis naar Kameroen. Helaas geen gigantische rol voor Ganesha (behalve dat hij het leven van zijn baasje redt), maar deze keer rijdt Chopra een gier aan en moet dit voor de Parsees heilige dier herstellen bij Chopra thuis. En tot zijn verbijstering doet zij (het is een vrouwelijke gier) het heel goed bij zijn vrouw en schoonmoeder.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1216. Luc Panhuysen - De Ware Vrijheid

De biografie van Johan en Cornelis de Witt is eigenlijk de voorloper van Het Rampjaar 1672. Als geboren Dordtenaar én ex-leerling van het Johan de Wittgymnasium wist ik eigenlijk schandalig weinig van de gebroeders De Witt, behalve dat ze uit Dordrecht kwamen en in Den Haag vermoord zijn. Met dit boek heb ik het stuk er tussenin goed op weten te vullen. 

Johan en Cornelis stammen uit een echte regentenfamilie met wijde vertakkingen in de vorm van neven, ooms, etc. in andere families en andere plaatsen. Ze zijn van jongsaf aan voorbestemd om ook regenten te worden en worden zo ook opgevoed: naar de Latijnse School, vioolles, stoïcijnse filosofie en daarna naar Leiden om rechten te studeren en vervolgens een Grande Tour door Europa te maken. Vooral Johan blijkt een genie te zijn, die ook heel goed onderlegd is in de wiskunde. Cornelis is de oudere broer, maar in alles net wat minder dan Johan; minder intelligent, minder hardwerkend, minder rustig. Johan is dan ook degene die al op zijn 28e (!!) in 1653 raadspensionaris wordt tijdens het Eerste Stadhouderloze Tijdperk in Nederland. Willem II was overleden, Willem III werd een week na diens overlijden geboren en, ondanks de wens van de lagere echelons van het volk, werd hij niet de opvolger van zijn vader. Tussen 1650 en 1672 was dan ook de periode van De Ware Vrijheid, de periode waarin er geen Oranje op de troon zat, maar het land geregeerd werd door vertegenwoordigers van de zeven provinciën, en met name de vertegenwoordigers van het gewest Holland. Het was voor Johan een constant politiek laveren tussen alle wensen van de gewesten en alle vijanden van De Nederlanden, met name die in Engeland, waar King Charles, de oom van Willem III, zijn neef probeert te helpen en zijn begerig oog heeft laten vallen op de Nederlanden, en met name de handelsmogelijkheden die zij vertegenwoordigen. Ondertussen blijft Cornelis als ruwaard van Putten relatief in de schaduw, maar tijdens een aantal zeeslagen met Engeland is hij tegenwoordig en deel van de commandostructuur. Wat de broers niet doorhebben is hoe diepgeworteld het orangistische sentiment is in Nederland: het volk wil Willem al als stadhouder als hij pas 9 jaar oud is. Uiteindelijk zijn deze sentimenten niet meer tegen te houden, zeker niet door een publieke hetze met behulp van pamfletten waarin allerlei leugens over de De Witts werden verkondigd. Dit lijdt uiteindelijk door een veroordeling van Cornelis op valse gronden en een aanslag op Johan en tot de gruwelijke dood van beiden bij de Gevangenpoort in Den Haag.

Aan het eind van het boek werd ik een beetje akelig van alle paralellen die er te trekken vallen met de complotdenkers van onze tijd, die mensen die het beste voorhebben met de mensheid zwart maken en bedreigen. Ook met name Johan de Witt had het beste met het land voor, werkte zich een slag in de rondte en is er nooit echt stinkend en oneerlijk rijk van geworden. En laat ik eindigen met de mededeling dat ik trots ben op de de naamgever van mijn middelbare school.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1217. Bibi Dumon Tak - Vandaag houd ik mijn spreekbeurt over de anaconda

Spreekbeurten: je houdt ervan of je vindt het vreselijk. Hetzelfde geldt voor de dieren. In dit boek houden de dieren een spreekbeurt over één of meer andere dieren. De andere dieren luisteren, mogen vragen stellen en commentaar leveren. Zo houdt de gewone poetsvis een spreekbeurt over haaien, waardoor we aan het eind heel veel weten over de poetsvis, houdt de zebra een spreekbeurt over helemaal zwart-witte dieren (dat zijn er maar 7 op de hele wereld), durft de heremietkreeft zijn spreekbeurt niet te houden buiten zijn schelp en is de spreekbeurt over de kolibrie vooral een opsomming van alle soorten kolibries die er zijn (en dat zijn er heel veel). Kortom, echte spreekbeurten, vergezeld van mooie tekeningen en op alle mogelijke en herkenbare manieren gegeven. En ook de hele ambiance er omheen is spreekbeurt-waardig: de kerkuil werpt zich op als een soort meester en probeert te orde te handhaven, de vos is degene met de grote bek en de niet altijd even relevante opmerkingen en in het algemeen wordt er veel positief en opbouwend commentaar geleverd en zijn de dieren best lief voor elkaar, zelfs de soorten die elkaar normaliter wel op kunnen vreten (letterlijk).

Een boek met een geweldige titel, dat ik via de leeslijst van een vriendin op het spoor kwam. Het was even wachten in de bibliotheek, want een geweldige titel valt natuurlijk op, maar nu had ik hem dan toch te pakken. De spreekbeurten waren leuk en de reacties herkenbaar. Mooie tekeningen van Annemarie van Haeringen (wat een toepasselijke achternaam).

Terug naar de lijst met boekrecensies

1218. Anya Niewierra - Het dossier

De kunstenares Josta Bresse woont alleen in een afgelegen boerderij in Zuid-Limburg. Op een ochtend in april wordt ze wakker in haar bed en blijken er 10 dagen voorbij te zijn en is ze bovendien haar linkernier kwijt door een operatie waar ze zich niets van kan herinneren. Josta is geboren in de DDR en daar werd haar schilder- en tekentalent al snel onderkend door het regime en werd ze ingezet voor allerlei minder frisse projecten waarmee de DDR westerse valuta wist binnen te harken.  Aan het eind van de regime werd haar afdeling opgedoekt omdat er een dossier over het project verdwenen was en werd Josta opgesloten in een gevangenis en verkracht door degene die haar verhoorde. En die persoon lijkt nu terug te zijn gekomen. Stukje bij beetje weet Josta met behulp van een onderzoeksjournalist van de Frankfurter Allgemeine en twee ex-Stasimedewerkers steeds dichter bij de waarheid te komen, al gaat dit wel ten koste van de nodige mensenlevens. Uiteindelijk staat ze dan oog in oog met het meesterbrein achter het hele verhaal. Omdat deze persoon heel machtig is moet ze samen met haar helpers een manier bedenken om deze man voor eens en voor altijd uit te schakelen. En aan het eind van het verhaal houdt ze nog twee goede dingen aan het hele avontuur over.

Een boek dat leest als een trein. Mijn buurvrouw was op hetzelfde moment het boek aan het lezen en kon er ook niet in ophouden. Het boek combineert heel goed informatie over de voormalige DDR en de onfrisse praktijken van het regime om de bevolking te onderdrukken en aan westerse valuta te komen met een superspannend verhaal in het heden.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1219. Lee en Andrew Child - Het geheim

We gaan meer dan 30 jaar terug in de tijd: Jack Reacher werkt nog bij de militaire politie en wordt samen met collega's van de FBI, de CIA en het Ministerie van Financiën verordonneerd om zich bezig te houden met de dood van een aantal wetenschappers die in 1969 in India samenwerkten aan een geheim project waarbij door een ongeluk gifgas ontsnapte waardoor meer dan duizend mensen om het leven kwamen. De dood van de wetenschappers kan zelfmoord zijn, maar het zou ook moord kunnen zijn. De Minister van Defensie houdt zich persoonlijk met de zaak bezig omdat hij in 1969 ook bij het betreffende chemische bedrijf in India was, dus er staat nogal wat druk op de taskforce om de zaak op te lossen. Ondertussen moorden de gezusters Sanson, opgeleid in het Israëlische leger, er vrolijk en creatief op los. Als de moorden ook de taskforce bereiken komt er pas echt druk op de zaak te staan en is het de vraag hoeveel moordenaars er eigenlijk aan het werk zijn. Reacher gebruikt een combinatie van intercollegiaal werk, goed nadenken en brute kracht om de zaak op te lossen, waarbij uiteindelijk de Grote Boosdoener niet is wie je in het begin verwachtte.

Een nieuw deel in de Jack Reacher serie en terecht dat vader en zoon Child bijna 30 jaar teruggaan in de tijd, anders zou een meer dan zestigjarige Reacher mensen in elkaar moeten blijven slaan met een reactievermogen en kracht die zijn leeftijd zo langzamerhand ietwat te boven zou gaan. Maar ik mis een beetje de actie, die toch kenmerkend is voor de Jack Reacher serie. Het duurt zo'n 50 pagina's voor er eindelijk flinke klappen worden uitgedeeld, en laat ik eerlijk zijn: dat is toch waar ik dit soort boeken voor lees.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1220. Gregg Hurwitz - Lone wolf

Evan Smoak gaat op bezoek bij zijn vader. Wat er precies gebeurt zegt het boek niet, maar na afloop is hij volledig van slag en zuipt zich helemaal klem. Gelukkig komt Joey hem op het spoor en probeert hem weer op zijn voeten te laten landen, maar de Nowhere Man heeft behoefte aan een simpele klus on de boel weer een beetje op te starten. Die simpele klus komt er als de dochter van zijn broer (zijn nichtje dus, maar hij heeft moeite dat toe te geven) haar ontzettend lelijke hondje kwijtraakt. Samen met Joey komt hij erachter dat het hondje liefdevol opgenomen is door een ander gezin nadat hij in een bezorgkarretje was gekropen. Lijkt dus een simpel geval, maar als Evan aankomt bij het gezin is de vader vermoord en wordt de dochter gegijzeld door een huurmoordenares, de Lone Wolf. En voor hij het weet zit Evan dus weer in een helemaal niet zo simpele klus, waarbij hij maar liefst twee concurrerende biljardairs ontmoet, die allebei proberen de wereld te veroveren via artificial intelligence. En wie van die twee heeft nu de Lone Wolf ingehuurd? En hoe komt hij van die Lone Wolf af, want ze is van hetzelfde niveau als de Nowhere Man. Met behulp van zijn gebruikelijke partners Melissa, Tommy en (vooral) Joey (die ondertussen ook nog haar eigen problemen heeft) komt hij langzaam maar zeker steeds dichter bij de Lone Wolf en bij het oplossen van de zaak.

Altijd lekker om een nieuwe Nowhere Man te lezen. In dit deel laat Smoak langzaam maar zeker menselijke gevoelens toe. En ik word altijd blij van Joey en vooral de interactie tussen Evan en Joey. Weer een spannend deel.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1221. Marchien den Hertog & Dorine Hermans - Het verhaal van Nederland: Oranje Nassau

Ik heb net een paar hostorische boeken gelezen die in de 17e eeuw spelen en daarin spelen de Oranjes een grote rol. Dus hoog tijd om me eens verder te verdiepen in al die standhouders en koningen en hoe dat allemaal verlopen is. Er is momenteel een serie op de televisie en dit boek lag te lonken bij de boekhandel. Er is ook een ebook versie, maar ik heb inmiddels geleerd dat je boeken met veel plaatjes beter als gedrukt boek dan als ebook kan lezen. Bovendien is het een mooie full-color uitgave en daar gaat mijn boekenwurmhart toch echt sneller van kloppen.

En het is inderdaad een boek met heel veel plaatjes: zelfs zo veel plaatjes dat het soms een beetje ten koste gaat van de hoeveelheid en de diepgang van de tekst. Maar met veel plezier (en door alle plaatjes snel) gelezen en weer wat wijzer geworden: dat Willem-Alexander geen directe afstammeling is van Willem de Zwijger, dat Nassau belangrijker was in de geschiedenis van de familie dan Oranje, en dat er heel veel hele sterke, slimme en goed georganiseerde aangetrouwde vrouwen nodig waren om de familie van Oranje-Nassau op het rechte spoor te houden, hetzij omdat de stamhouders nog minderjarig waren toen hun vaders stierven, hetzij omdat de vaders een gat in de hand hadden en de vrouwen de boel in het gareel moesten houden. Kortom, een lekker luchtig en redelijk informatief tussendoortje.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1222. Juli Zeh - Tussen werelden

Stefan en Theresa kennen elkaar van hun studententijd in Münster, waar ze beste vrienden waren. Na 20 jaar komen ze elkaar toevallig tegen in Hamburg, waar Stefan hoofd is van de cultuurredactie van het landelijke weekblad Bote, terwijl Theresa de boerderij van haar vader in Brandenburg, in het voormalige Oost-Duitsland, heeft overgenomen en daar wanhopig probeert om het tij van steeds grotere verliezen te keren. Weer terug op hun respectievelijke stekken communiceren ze met elkaar per WhatsApp, Telegram en email, een communicatie die bol staat van de misverstanden en ruzies omdat ze de wereld vanuit twee totaal verschillende perspectieven bekijken. Toch worden ze allebei gemangeld door de moderne tijd. Stefan verkeert in een superwoke omgeving, waar het minste of geringste verkeerd wordt uitgelegd. Hij gebruikt dan ook bij ieder woord dat mannelijk of vrouwelijk kan zijn een *, dus redacteur*. Dat is blijkbaar gebruikelijk in Duitsland, maar het duurde even voor ik dat doorhad en ik vond het eerlijk gezegd behoorlijk irritant, maar misschien is het in het Duits ook wel irritant. Theresa wordt gemangeld door alle regels omtrent landbouw en zoals gebruikelijk krijgt "Brussel" de schuld van alles. Maar het is natuurlijk waar dat de mensen niet meer bereid zijn om een fatsoenlijke prijs te betalen voor hun eten. En terwijl ze allebei proberen te overleven in een vijandige wereld schrijven ze elkaar over hun leven, terwijl je merkt dat er zo'n kloof tussen hun werelden zit dat ze elkaar ten diepste niet kunnen begrijpen.

Een soepel geschreven boek, maar eerlijk gezegd interesseerde het me geen barst. Wat een geneuzel, met name over de Bote. De strijd van Theresa zie ik nog wel als iets existensieels, maar getrut over mannelijk, vrouwelijk, wit, zwart en alles er tussenin en hoe die strijd op de redactie wordt uitgevochten: who cares?

Terug naar de lijst met boekrecensies

1223. Shamini Flint - Inspector Singh investigates: A frightfully English execution

Terug naar de lijst met boekrecensies

1224. Rob van Essen - Ik kom hier nog op terug

Wanneer journalist Rob Hollander een rapportage wil schrijven over zijn jaargenoten van de studie filosofie in de jaren  '80, komt hij in contact met oud-studiegenoot Icks, die stinkend rijk blijkt te zijn geworden in Los Angeles. Icks nodigt hem uit om op zijn kosten naar Los Angeles te komen. Dat blijkt op een nogal onorthodoxe manier te gebeuren en Hollander is niet helemaal overtuigd dat hij echt in Los Angeles is, maar Icks neemt hem mee naar alle sights en het wordt steeds moeilijker om Icks niet te geloven. Icks biedt hem aan om terug te keren naar het verleden om daar een fout goed te maken. Hij mag zelf kiezen wat dat is en hij belsuit terug te keren naar het Amsterdam van de jaren '80 om GBJ Hiltermann, die in zijn pyjama op een brug voor zich uit staat te staren, terug naar huis te brengen. Hij krijgt van Icks 5 pogingen, maar bij de vijfde poging belandt hij op een andere plaats in Amsterdam en op een ander tijdstip. En zijn terugkeermethode blijkt niet te werken. Al snel komt hij andere jaargenoten tegen die hetzelfde hebben meegemaakt en samen proberen ze er, bijna 40 jaar ouder, het beste van te maken. Maar ondertussen blijft het knagen; wat is de fout die ze goed moeten maken en hoe kunnen ze terugkeren naar hun comfortabele leventje in de eenentwintigste eeuw?

Ik kan heel veel magisch realisme aan, inclusief tijdmachines etc. Als je Murakami en Lampo aankan, kan je dit ook aan. Alleen snap ik het eind (en eigenlijk ook het begin) totaal niet: het boek leest niet onplezierig, maar liet mij in een grotere verwarring achter dan ik plezierig vind.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1225. Michael Dillon - We need to talk about Xi

Xi Jinping, de voorzitter van de chinese communistische partij, is één van de machtigste mannen ter wereld. Toch weten we relatief weinig van hem. In dit boekje van minder dan 200 pagina's zet Michael Dillon alle informatie op een rijtje. En dat blijkt niet zo heel veel te zijn: geboren in 1952, opgegroeid tijdens de Culturele Revolutie van de jaren '60 toen zijn vader, een hoge partijfunctionaris, deels uit de gratie viel, en daarna gestaag omhoog geklommen binnen de partijhiërarchie tot hij in 2012 partijleider werd. Dat ben je normaal voor 10 jaar, maar Xi slaagde erin om voor zichzelf er nog 5 jaar bij te regelen en de vraag is wat er in 2027 gaat gebeuren, want inmiddels heeft hij de touwtjes stevig in handen. Hij blijkt een redelijke hardliner te zijn, die een aantal al te liberale economische hervormingen weer teruggedraaid heeft, laat zijn volk op alle mogelijke manieren in de gaten houden, onderdrukt de Oeigoeren en laat het in buitenlandse contacten of afweten, of laat het achterste van zijn tong niet zien. Daar staat tegenover dat hij niet uit lijkt te zijn op persoonlijk gewin: men heeft hem nog niet op corruptie kunnen betrappen. Overigens moet alles wel gezien worden tegen de achtergrond van de Chinese cultuur, die veel meer op harmonie en het voorkomen van gezichtsverlies is gericht dan wat we in Nederland (en in grote delen van het Westen) gewend zijn. 

Tot zover in een notendop de informatie die ik uit dit boekje gedestilleerd heb, maar ik kan niet zeggen dat ik er heel veel wijzer van geworden ben. Bovendien vind ik de stijl van schrijven nogal rommelig: het boek leest niet echt lekker en er zitten wat onhandige doublures en sprongen in, waarschijnlijk door de volgorde en onderwerpen van de hoofdstukken. Niet echt de moeite waard dus.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1226. Jean-Luc Bannalec - Death in Brittany

Terug naar de lijst met boekrecensies

1227. Jacqueline Woodson - Red at the bone

Terug naar de lijst met boekrecensies

1228. Satoshi Yagisawa - Morisaki's boekwinkel

Terug naar de lijst met boekrecensies

1229. Jussi Adler - Olsen - Één raam, geen sleutel

Terug naar de lijst met boekrecensies

1230. Angela Marsons - First fight

Terug naar de lijst met boekrecensies

Voor reacties (anti-spam: verwijder XX uit adres)

Terug naar de vorige 30 boekrecensiesTerug naar de lijst met boekrecensies    Door naar de volgende 30 boekrecensies