Boekrecensies 151-180

151. Michael Moore - Stupid white men

A book every American should be forced to read. "Stupid white men" describes the sorry state that the United States are in. As the rest of the world is worried sick by the antics of Mr. Bush, a vast proportion of the Americans don't seem to understand that he is now the biggest security risk in the world. Michael Moore, Corporate America's pain in the lower backside, describes his readers how Bush got elected, what the effects of decades of relentless conservative government are on the position of the poor, the blacks, the women and other "minority groups" (as he rightly observes, women are actually the majority group, but they never DO something with this advantage). And he tells all this in a hilarious, readable way. Sometimes the references to America's national/internal affairs are incomprehensible for a European, but the overall picture is that we Europeans are right in not trusting the US leaders and government to represent us.

Lees ook de recensie in de Humo

Terug naar de lijst met boekrecensies

152. Karel Glastra van Loon - De passievrucht

Armin Minderhout is weduwnaar en heeft een zoon van 13. Althans, dat denkt hij: als zijn nieuwe vriendin kinderen wil blijkt Armin onvruchtbaar te zijn. Dit is het begin van een speurtocht naar de vader van zijn zoon en het dwingt Armin ook om zijn verleden met zijn eerste vrouw, Monika, onder de loep te nemen. Uiteindelijk komt hij achter de waarheid, maar of hij daar zo veel gelukkiger van wordt...

Een hele mooie debuutroman van Karel Glastra van Loon. Alle emoties zitten er in grote hoeveelheden in: liefde, vriendschap, verdriet, boosheid, opwinding, maar de auteur weet het altijd klein te houden, waardoor het voor de lezer des te invoelbaarder wordt. Een boekje om van te genieten.

Terug naar de lijst met boekrecensies

153. Michael Pye - De stukken uit Berlijn

Lucia Müller-Rossi is een 90-jarige antiekhandelaarster in het Zwitserse Zürich. Ze heeft een zoon, Nicholas, en een kleindochter, Helen, waar ze een vrij formeel contact mee heeft. Dat komt voornamelijk door het feit dat de familie een geheim bij zich draagt: Lucia heeft het antiek dat ze verkoopt niet op eerlijke wijze verkregen, maar tijdens de oorlog in bewaring gekregen van Berlijnse Joden terwijl ze ook nog geroofde spullen van de Nazi's en bondgenoten lijkt te hebben verkregen. Als op een dag Sarah Freeman opduikt, die een tafel in de winkel als de hare herkent, moet de familie de waarheid onder ogen zien, iets wat uiteindelijk tot een groot familiedrama leidt.

Het gegeven van het boek is natuurlijk fascinerend: de handel in Joodse goederen die tijdens het Nazi-regime illegaal van eigenaar "wisselden". Helaas blijft het verhaal te lang onduidelijk en zijn een aantal verhaallijnen niet of nauwelijks uitgewerkt: wat is de rol van Peter Clarke, waarom heeft Helen haar grootmoeder nooit eerder geconfronteerd met haar verleden terwijl ze nu opeens heel fanatiek is en wat gebeurt er uiteindelijk met de tafel waar alles mee begonnen is? Een gemiste kans, jammer.

Terug naar de lijst met boekrecensies

154. Kees van Beijnum - De oesters van Nam Kee

Berry Kooijman, alias Dirty Berry, is een keurige gymnasiast van het Barlaeus gymnasium tot hij besluit van school te gaan omdat hij het niet met zijn leraar Nederlands kan vinden. Hij slijt zijn dagen in de snackbar van Fast Eddie omgeven door losers als Otman, De Laatste Mode en Gerrie Grolsch. Hij wordt steeds verder het circuit van verveling, kleine criminaliteit, drugs, drank, snel geld maken en het nog sneller uitgeven ingezogen, dat het leven van werkloze jongeren in Amsterdam West kenmerkt. Maar achter al zijn stoerheid blijft hij een onzekere jongen. Als hij Thera ontmoet raakt hij tot over zijn oren verliefd en even lijkt het toch nog goed te komen met hem. Maar als ze het huis van Thera's huisbaas zogenaamd verhuurd hebben (aan 22 mensen tegelijk) en het geld aan het verbrassen zijn in het Hilton krijgt Thera epileptische aanvallen wat uiteindelijk het begin van het einde van hun relatie is. Al Berry's opgekropte woede komt tot uitbarsting in een wanhoopsdaad die hem uiteindelijk in de gevangenis doet belanden.

Een boek over dromen die niet uitkomen, jongeren aan de zelfkant van de samenleving met bijbehorend taalgebruik en gedrag. Het gevecht tussen deugen en niet-deugen in Berry wordt mooi beschreven, de beschrijving van de kleine criminaliteit stemt droef en tot nadenken.

Lees ook de recensie in Trouw

Lees ook de recensie in NRC Handelsblad

Lees nog een recensie in NRC Handelsblad

Terug naar de lijst met boekrecensies

155. John Gray - Al-Qaida en de moderne tijd

In dit vrij dunne boekje (128 bladzijden) probeert John Gray, professor aan de London School of Economics, de huidige overheersing van de Verenigde Staten in historisch, economisch en filosofisch perspectief te plaatsen. Hij laat zien dat het Westers gedachtegoed in de afgelopen twee eeuwen met name de economische en technologische ontwikkeling is gaan overheersen, terwijl het maar één van de manieren is om de samenleving vorm te geven. Hij laat ook zien dat zelfs puur seculiere richtingen als het Marxisme en Nazisme uiteindelijk geworteld zijn in de Christelijke cultuur. En hij laat zien dat het moslim fundamentalisme zoals vertegenwoordigt door Al-Qaida, dat pretendeert zich juist extreem af te zetten tegen het westers/christelijk gedachtegoed, in feite helemaal niet zo anders is. Beiden zijn gebaseerd op de gedachte dat de mensheid naar een betere maatschappij hier op aarde op te stuwen is. Het voornaamste bezwaar van zo langzamerhand de hele niet-westerse wereld (en ik denk persoonlijk ook een flink deel van de westerse wereld) is het messiaanse gedrag van de Verenigde Staten, die hun maatschappijvorm als de Enig Juiste aan de rest van de wereld wil opdringen.

Op zich is het een interessant boek: niet gemakkelijk maar wel helder geschreven. Mijn belangrijkste bezwaar is de misleidende titel: dit boek gaat meer over de invloed van het Westen, en dan met name Amerika, op de huidige internationale samenleving en verhoudingen dan over Al-Qaida. Maar ja, boeken met Al-Qaida in de titel verkopen nu eenmaal beter. Een misleidende titel dus.

Terug naar de lijst met boekrecensies

156. Erwin Mortier - Pleidooi voor de zonde

Dit mooi uitgegeven boekje bevat essays die Erwin Mortier schreef, voornamelijk voor de krant "De Morgen". hij behandelt een verscheidenheid aan onderwerpen, variërend van de aanslagen op het WTC tot de uitreiking van de Prijs der Nederlandse Letteren aan Gerard Reve. Een hele reeks Belgische -en met name Vlaamse- eigenaardigheden worden vlijmscherp ontleed. Alle essays zijn doorspekt met ironische opmerkingen en een grote gave van het woord. Een schrijver die het volgende zegt over zijn vak:

"Schrijven is iets tussen beeldhouwen en kantklossen in. Je tast contouren van beelden af zoals een beeldhouwer de omtrek van zijn schepping uit de nog ruwe steen poogt op te diepen. Tegelijk zit je als een begijn boven haar speldenkussen te mieren op zoiets onooglijks als het woord."

is een groot schrijver.

Lees ook de recensie in NRC Handelsblad

Terug naar de lijst met boekrecensies

157. Leo Pleysier - De dieven zijn al gaan slapen

Wat is dat toch met Vlaamse schrijvers? Het lijkt wel alsof ze lieflijker schrijven dan Nederlanders, beter observeren. Zou het komen door het on-Nederlandse taalgebruik (Vlaams klinkt ons 'Ollanders toch al snel speels in de oren), doordat ze minde "dikke nekken" hebben ,door de zuidelijke gemoedelijkheid? Ik weet het niet, maar ook dit boekje van Leo Pleysier hangt weer van de alledaagse observaties aan elkaar. En ook al spelen ze zich soms ver van huis af (in Nigeria, Zuid-Afrika of India), toch blijft alles dicht bij huis. Het enige nadeel vond ik dat het een beetje erg fragmentarisch was soms. De observaties zijn in 7 grotere onderwerpen onderverdeeld, maar zijn soms niet langer dan 1 of 2 regels en springen zo af en toe nogal van de hak op de tak. Toch nodigt het wel uit tot het lezen van meer boeken van deze schrijver.

Lees ook de recensie in NRC Handelsblad

Lees ook de recensie in Trouw

Lees ook de recensie in de Humo

Terug naar de lijst met boekrecensies

158. Leo Pleysier - Wit is altijd schoon

Tijdens de wake bij het lijk van zijn onverwachts overleden moeder houdt zij een monoloog tegen de schrijver: over hoe ze opeens niet lekker werd, de kleine perikelen en alledaagse roddeltjes van oudere vrouwen en haar zorg wat "de mensen" er wel niet van zullen denken als haar opbaring en begrafenis niet tot in de puntjes geregeld zijn ("Neem maar witte bloemen. Wit is altijd schoon"). En dat alles in het Vlaamse dialect dat zijn moeder bij haar leven sprak. Een prachtige manier om haar plotsklapse dood te verwerken en om afscheid te nemen. Het boekje eindigt met een epiloog waarin hij opeens, 2 jaar na haar overlijden, zijn moeder denkt te zien in een oudere vrouw die aan komt lopen door de straat. Een maar al te herkenbaar beeld voor veel mensen. Een heel mooi boek.

Lees ook de recensie in Trouw

Terug naar de lijst met boekrecensies

159. Leo Pleysier - De Gele Rivier is bevrozen

Een zus van de vader van de schrijver wordt, tegen de wil van haar ouders in, non en vertrekt in 1946 naar China om daar in een klein missiehospitaaltje te werken. De schrijver is als klein kind gefascineerd door de brieven met beschrijvingen van het verre en vreemde Chinese leven. Ook na de communistische omwenteling blijft Tante Roza China trouw, maar uiteindelijk wordt ze ergens rond 1953 het land uitgezet. Ze verblijft een aantal maanden in België, waaronder bij de schrijver thuis, die als klein jongetje geïntrigeerd is door haar uitgebreide gewaden en de sfeer van heiligheid die om haar heen hangt. Als ze weer naar India vertrokken is gaat die fascinatie langzaam over in puberaal zich afzetten tegen, maar als tante uiteindelijk in 1978 voor het laatst een bezoek aan België brengt is er de berusting en het mededogen met een oude vrouw die haar hele leven gesloofd heeft voor anderen.

Wat ik een beetje miste in het boekje waren de echte gevoelens van de hoofdpersoon, het bleef me allemaal iets te veel aan het oppervlak. Niet slecht geschreven, maar een beetje minder dan ik gehoopt had: jammer.

Terug naar de lijst met boekrecensies

160. J.J. Voskuil - Requiem voor een vriend

Vanaf zijn jeugd was Han Voskuil bevriend met Jan Breugelman, een vriendschap die een leven lang zou duren en die hier weergegeven wordt door de correspondentie van Jan aan Han plus stukken uit Han's dagboek. Langzaam zie je de vriendschap veranderen: Jan trouwt met een burgerlijke, rechtse vrouw en wordt uiteindelijk zelfs lid van de Tweede Kamer voor de VVD, wat diametraal staat ten opzichte van de politieke opvattingen van de Voskuils. Het wordt ook steeds duidelijker dat er psychisch iets mis is met Jan: periodes van intense en obsessieve activiteit (waarin Han en Lousje soms vier brieven op 1 dag ontvangen) worden gevolgd door maanden zonder contact. Uiteindelijk blijkt dat Jan manisch depressief is.

Dit boek is een mooie beschrijving van een vriendschap en een monument voor het geduld dat Han en Lousje voor hun vriend opbrengen. Het grootste probleem van het boek is dat de brieven en kaarten van Jan als hij intens manisch is meer dan eens volkomen onbegrijpelijk en zeer vermoeiend zijn. En Jan is, in tegenstelling tot Voskuil, geen groot schrijver, maar zijn geschriften vormen wel een groot deel van het boek omdat Voskuil's brieven helaas verloren zijn gegaan. Toch met plezier gelezen.

Lees ook de recensie in Trouw

Terug naar de lijst met boekrecensies

161. Robert Menasse - De verdrijving uit de hel

Manoel Dias Soeiro groeit aan het begin van de 16e eeuw als klein jongetje op in een Portugees stadje, tot zijn ouders ontmaskerd worden als Joden en ze moeten vluchten voor de Inquisitie (maar niet nadat die de ouders al uitgebreid gemarteld heeft). Uiteindelijk belanden ze in Amsterdam, waar de kleine Manoel de min of meer gerespecteerde geleerde Samuel Manasseh ben Israel wordt, die het echter steeds net niet helemaal maakt in de Joodse gemeenschap.

Viktor Abravanel groeit op in het naoorlogse Oostenrijk: zijn (joodse) vader is een vrouwenversierder die hem liever kwijt dan rijk is, zijn moeder moet de hele dag werken voor de kost, dus Viktor wordt als kind van hot naar her naar grootouders naar internaat gesleept. In zijn studententijd wordt hij Trotskist, maar ook dat loopt op niets uit. Bij een schoolreünie weet hij op één na al zijn oud-klasgenoten te beledigen, waarna hij het met de laatste klasgenote op een zuipen zet.

De twee verhalen spelen zich 350 jaar na elkaar af, maar er blijken veel parallellen te zijn: beide jongens weten als kind weinig tot niets van hun joods zijn, beiden hebben op een internaat gezeten, beiden redden het net niet helemaal en aan het eind komen de twee verhalen, zij het wat gekunsteld, twee keer bij elkaar. Mijn grootste bezwaar is precies die gekunsteldheid: ik had een boek over alleen Samuel Menasseh veel interessanter gevonden, het had ook meer de mogelijkheid gegeven om in het verhaal op te gaan.

Lees ook de recensie in Trouw

Lees ook de recensie in NRC Handelsblad

Terug naar de lijst met boekrecensies

162. Carl Hiaasen - Uil

Roy Eberhardt is net verhuisd van Montana naar Florida. Hij mist de bergen en wordt in de bus op weg naar school getreiterd door de enorme en domme schoolbullebak Dana Matherson. Dan ziet hij een jongen op blote voeten langsrennen en raakt gefascineerd door de vraag wie die jongen is. Langzaam weet hij zijn vertrouwen te winnen en dat van zijn stiefzus Beatrice Leep. Het blijkt allemaal te gaan om een nieuwe vestiging van Moeder Paula's Pannenkoekenhuis op een terrein waar zich ook schattige kleine (en beschermde) holenuiltjes bevinden. Na een hele hoop avonturen constateert Roy dat het leven in Florida misschien zo slecht nog niet is.

Een kinderboek (10-12 jaar) dat lekker wegleest. Roy is wel een ietwat braaf jongetje met wel heel begripvolle ouders, maar er zit humor en vaart in het verhaal. Een lekker tussendoortje.

Lees ook de recensie in Trouw

Terug naar de lijst met boekrecensies

163. Michael Connelly - Lost light

Harry Bosch has finally done it: he has turned in his batch and retired. But even after eight months there are still a couple of unsolved murder cases that keep nagging him. He has made copies of the files and decides to work on the murder of a young woman working at a film company. When he starts digging into the case he gets more attention then he bargained for, especially from the new Anti-Terrorism Squad of the FBI. It takes all his skills and perseverance to bring this case to a good end. And what are the roles of a paralyzed ex-cop, a former DA-turned-lawyer and Harry's ex-wife? And the biggest surprise of them all is right on the last page and it makes you wonder what will happen to Harry. Another highly entertaining book by my favourite detective author.

Terug naar de lijst met boekrecensies

164. Abdelkader Benali - Bruiloft aan zee

Lamarat is een Marokkaanse jongen die geboren en getogen is in Maanzaad Stad. Hij reist met zijn ouders naar het hem min of meer onbekende Marokko om zijn zusje Rebekka uit te huwelijken aan zijn oom Mosa. Alleen houdt Mosa te veel van de vrouwen en slaat hij tijdens de bruiloft op de vlucht. Lamarat krijgt van zijn in paniek zijnde vader (de bruiloftsgasten die binnen op uit Nederland meegenomen tuinstoelen zitten te eten mogen van niets weten) de opdracht om zijn oom -en aanstaande zwager- te gaan zoeken en heelhuids terug te brengen. Dat laatste lukt bijna, maar op het eind steekt het noodlot er een stokje voor.

Deze debuutroman van Abdelkader Benali laat duidelijk zien dat hij absoluut kan schrijven. Hij blijft zijn Noordafrikaanse roots trouw en ontpopt zich als een moderne verhalenverteller: het bovenstaande verhaal vormt de ruggengraat van het boek, maar tal van uitwijdingen beschrijven het leven van alle hoofdpersonen: de ontmoeting van de ouders, hun voortdurende verlangen naar Marokko, het huis dat ze in Marokko laten bouwen en dat vanaf het begin al bezig is in elkaar te storten, de verbazing van Lamarat die een vreemde is in wat zijn eigen land zou moeten zijn, de dubbele moraal wat betreft het liefdesleven van mannen en vrouwen voor het huwelijk en de doortastendheid van Rebekka.

Lees ook de recensie in Trouw

Terug naar de lijst met boekrecensies

165. Andrej Platonov - Tsjevengoer

Dit boek is een parodie op en misschien ook wel een aanklacht tegen het communisme. De armere inwoners van Tsjevengoer, een klein stadje midden in de onafzienbare steppe van Rusland, roeien de bourgeoisie van hun stadje uit en vervolgens ook nog degenen die hun bedienden waren. Het werk schaffen ze af want dat lijkt hun niet communistisch. Wat daarvoor in de plaats komt is de zaterdagse vrijwilligersdienst die voornamelijk bestaat uit het verslepen van huizen en tuinen. En dan weten ze het even niet meer: er moet proletariaat komen, maar hoe dat precies moet is onduidelijk. Dus wordt één van hen er op uitgestuurd om "proletariaat" te verzamelen. Als deze "Overigen" uiteindelijk komen blijken ze zelfs te weinig te zijn om proletariaat te kunnen worden genoemd. En dan willen de Overigen ook nog vrouwen... En natuurlijk komt er toch weer een heersende klasse bovendrijven.

Platonov heeft een bijtend ironisch boek geschreven tegen het communisme, en dan met name tegen al die mensen die net na de revolutie het communisme wilden invoeren, maar geen idee hadden wat het inhield. Aan de andere kant laat hij ook zien dat het leven op het Russische platteland ten tijde van de tsaar voornamelijk een kwestie van overleven of creperen was. Mijn voornaamste probleem was dat de mooie stukjes verstopt zaten tussen veel te veel en erg traag verhaal. Waarschijnlijk een boek om snel te lezen, als je het zoals ik met kleine stukjes tegelijk leest kom je niet echt in het verhaal.

Terug naar de lijst met boekrecensies

166. Walter van den Broeck - Brief aan Boudewijn

Walter van den Broeck schrijft in dit boek een brief aan de (vorige) Belgische koning, waarin hij Boudewijn een kijkje geeft in het leven van de Gewone Belg. Hij neemt hem virtueel mee naar de plaats van zijn jeugd, een arbeiderswijk van Olen, een plaatsje in de Belgische Kempen, waar de mannen in één van de twee fabrieken (Toudfabriek of Tnieffabriek) werken, de vrouwen de eindjes aan elkaar proberen te knopen en de kinderen met elkaar opgroeien, verliefd worden en trouwen. Hij laat de koning ook zien hoe ze leefden: in een heel klein huis zonder wc of douche, volgestouwd met prullaria en meubels en waar de hele familie 's winters in de keuken leeft omdat er geen geld is om de rest van het huis warm te stoken. En toch is men koningsgezind, helpt elkaar door het leven heen en is over het algemeen tevreden. Een mooi boekje, alleen een druk met wel erg kleine letters.

Terug naar de lijst met boekrecensies

167. Marek van der Jagt - De geschiedenis van mijn kaalheid

Marek van der Jagt is een begin twintiger, die in een volledig ontspoord gezin in Wenen opgroeit. Zijn moeder is een mislukte operazangeres met divaneigingen en hele rijen minnaars, zijn vader een potentaat die levensverzekeringen verkoopt en vooral niet over dingen wil praten die van belang zijn om een normaal familieleven te leiden. Zijn ene broer is dirigent, zijn andere een vermaard econoom, alleen met Marek (niet afgestudeerd filosofiestudent en bijlesleraar) wil het maar niet echt lukken. Ook het feit dat hij tussen zijn benen een geslacht ter grootte van een grote teen heeft (of "driekwart pink" zoals hij tegen een vrouw opmerkt) doet zijn succes en zelfvertrouwen niet echt toenemen. Toch is hij al met al best in trek bij de vrouwen.

Een humoristisch en vlot geschreven verhaal van Arnon Grunberg, waarin een hele reeks absurde personages de revue passeren. Lekker ontspannend leesvoer.

Lees ook de recensie in Trouw

Lees ook de recensie in NRC Handelsblad

Terug naar de lijst met boekrecensies

168. Thomas Vogel - Die letzte Geschichte des Miguel Torres da Silva

De opa van Manuel Torres da Silva, Miguel, is de beste verhalenverteller van het 18e eeuwse Portugal. Als zijn opa halverwege zijn laatste verhaal zich verslikt en stikt in een glas wijn blijft Manuel achter met een onaf verhaal. Gij gaat wiskunde studeren in Coimbra, waar professor Ribeiro lesgeeft in een mengsel van getallenleer, filosofie en geschiedenis. Pas na verloop van tijd, en met behulp van zijn geliefde Maria en zijn professor, slaagt Manuel erin een vorm te vinden om de verhalen van zijn opa naar buiten te brengen. Aan het eind van het boek gaan Ribeiro en Manuel naar Porto waar uiteindelijk het laatste verhaal van Miguel Torres da silva afgemaakt wordt.

Dit boek bevat een behoorlijke hoop wiskundige verwijzingen en grapjes (de hoofdstuknummers volgen de reeks van Fibonacci), maar is toch -denk ik- goed leesbaar voor niet wiskundige geïnteresseerden omdat het echte onderwerp de rol van verhalen in het leven is. En dit verhaal is mooi rond. Het Duits bleek niet gemakkelijk te zijn, maar het boek is ook in vertaling verkrijgbaar.

Terug naar de lijst met boekrecensies

169. Arjan Visser - De laatste dagen

Dit boek vertelt twee verhalen die spelen aan het begin van de twintigste eeuw en die meer (en aan het eind toch minder) met elkaar blijken te hebben dan je denkt. Het ene verhaal gaat over de aan morfine verslaafde overspelige dokter Boon en zijn op status beluste vrouw, het andere over de zeer godsdienstige boer Kapteyn, zijn eveneens op status beluste vrouw en zijn verknipte zoon Zeger. Als er in korte tijd eerst een knecht (die zonder het zelf te weten banden heeft met de familie) bijkomt, dan de oude Kapteyn ziek wordt en er vervolgens ook nog een godsdienstwaanzinnige zwerver langskomt stevent het verhaal af op een onafwendbaar einde, dat toch minder voorspelbaar is dan je in eerste instantie denkt.

Ik heb het met plezier gelezen, maar vond het geen geweldig boek, misschien ook omdat godsdienst (laar staan godsdienstwaanzin) wat ver van mijn atheïstische bedje staat. Het is wel knap dat aan het eind van het boek je toch met meer vragen blijft zitten dan je zou verwachten.

Lees ook de recensie in Trouw

Lees ook de recensie in NRC Handelsblad

Terug naar de lijst met boekrecensies

170. Khaled Hosseini - De vliegeraar van Kabul

Amir en Hassan groeien samen op in het Kabul van de jaren '70: Amir als de zoon van een rijke en invloedrijke man, Hassan als de zoon van zijn mismaakte maar zeer gewaardeerde bediende. De jongens lijken onafscheidelijk, maar toch blijft er altijd het klassenverschil. De dag van de grote vliegerwedstrijd in Kabul gebeurt er iets wat hun vriendschap op zijn kop zet. Begin jaren '80 vluchten Amir en zijn vader naar Amerika, waar Amir trouwt en een leven als schrijver opbouwt. Maar zijn verleden met Hassan blijft zijn schaduw vooruit werpen. Dan wordt hij naar Pakistan geroepen omdat de beste vriend van zijn vader op sterven ligt en krijgt hij eindelijk het geheim te horen dat zijn hele verleden in een ander daglicht stelt. Uiteindelijk moet hij terug naar Kabul, waar nu de Taliban heersen, om in het reine met zijn verleden te komen en de zoon van Hassan te redden.

Dit is echt een prachtig mooi boek dat je vanaf het allereerste begin grijpt. Het is bij tijd en wijle ook gruwelijk, maar het heeft echt alles: vriendschap, verraad, liefde, een schurk en prachtige beschrijvingen van Midden-Azië en de cultuur van Afghanistan.

Terug naar de lijst met boekrecensies

171. Andrea Camilleri - The shape of water

Inspector Montalbano of the police force in the small Sicilian town of Vigata has to investigate the death of Silvio Lupanetto, an engineer and local political hotshot of the reigning christian democratic party. Mr Lupanetto has died of a massive heart attack while having sex, but the place where his body is found is suspicious: why would a cautious man like him go to the local prostitute and drug area? The inspector's investigations give a nice insight into Italian wheeling and dealing: sex schandals, rich people with an attitude, the Mafia, left versus right, corruption and bribing. In short, everything we Europeans suspect Italy to be. Italy is a lot more, but in this novel there are only hints of good food and drinks, a great culture and a lovely countryside.

The book is written in a very fluent style and the story has a number of twists and turns which makes it an enjoyable read. I would say 3½ stars, so let's make it 4 because this is the first book of a series and character of the inspector may still grow.

Terug naar de lijst met boekrecensies

172. Andrea Camilleri - The terra-cotta dog

One morning Inspector Montalbano gets a phone call from a criminal friend to meet "somebody". This somebody turns out to be the much wanted criminal Tano the Greek, who wants to turn himself in. He gets arrested but is murdered when transported from one prison to another. Just before he dies he tells Montalbano of a secret cave. After opening the cave where they find a considerable number of weapons, the inspector finds a second cave where he stumbles upon a gruesome, yet old scene. Together with a number of the elderly people of the village he is eventually capable of solving the crime, but at one point this nearly costs him his life.

This is the second Camilleri book that I read and I should say that Inspector Montalbano is growing in his role: he start to be an acquaintance with his good and bad habits. The Shape of Water was a low 4-stars, this one definitely is 5-stars. Reading this book is good way to spend a day off.

Lees ook de recensie in Trouw

Terug naar de lijst met boekrecensies

173. Andrea Camilleri - The snack thief

When an elderly man is murdered in the elevator and a Tunesian fisherman is shot at sea, these events at first instance do not seem to be connected. But clever investigation work by inspector Montalbano reveals that there is a connection and the mother of a 5-year old boy plays a crucial role in this. When the mother disappears the girlfriend of the inspectors takes care of the little boy and a promise made to the boy forces the inspector to reconsider his position as a bachelor. In the meantime the investigation turns nastier and nastier and the people involved go higher up than one would care.

This is the third Camilleri book in succession that I read and I still enjoy the ambiance, the inspector and the descriptions of food and the good (and bad) life in Sicily.

Terug naar de lijst met boekrecensies

174. Andrea Camilleri - Voice of the violin

When the police car of Inspector Montalbano hits a small car parked at an apparently deserted country home, the inspector has a gut feeling that something is wrong. He finds the body of a beautiful woman, strangled in her bedroom. After a short while it turns out that the woman has numerous acquaintances in the area and that there are a fair number of suspects. The investigation is not made any easier by the fact that Montalbano's superiors are not exactly supporting him, even though his own team is squarely behind him. A combination of good policework and flashes of brilliance in the end solves the crime. In the meantime Montalbano also has to sort out the mess that he is making of his private life, and that is the nice thing about this series: it is the combination of police work and private hassles, that make Montalbano into more than your average, typical policeman-from-a-novel, but rather a real character with his good and his bad sides.

Terug naar de lijst met boekrecensies

175. Arthur Japin - Een schitterend gebrek

Lucia is 14 en de dochter van het hoofd van de huishouding van een adellijke dame als ze de 17-jarige Giacomo Casanova (inderdaad: dé Casanova) leert kennen. Zij is zijn eerste grote liefde en als hij weer vertrekt gaat ze in de leer bij een gouverneur om de juiste manieren aan te leren om het volgend jaar met hem te kunnen trouwen. Maar dan slaat het noodlot toe: ze krijgt pokken met als resultaat een vreselijk verminkt gezicht. Ze besluit om de carrière van Casanova in het op uiterlijke schoonheid gefixeerde Venetië niet in de weg te staan en ontvlucht het ouderlijk huis. Na een aantal omzwervingen, waarbij ze kennis maakt met de wetenschap en Herculaneum, Venetië en Parijs leert kennen, belandt ze uiteindelijk in Amsterdam, waar ze zich "opwerkt" van simpele stoephoer tot een dame die door mannen onderhouden wordt. Om dit voor elkaar te krijgen bedekt ze haar gezicht met een voile, wat haar alleen maar interessanter maakt voor de mannen. En dan ontmoet ze de chevalier de Seingalt, een Franse gezant die bij nader inzien Casanova blijkt te zijn. Nog eenmaal brengt ze een week met hem door en laat hem zien wat er van haar geworden is en waarom ze hem indertijd verlaten heeft.

Een prachtig boek dat grotendeels gebaseerd is op historische feiten, maar nu eens gezien vanuit het standpunt van de vrouw. Een aantal verrassende wendingen en ook nog mooi geschreven, een aanrader.

Lees ook de recensie in NRC Handelsblad

Terug naar de lijst met boekrecensies

176. J.M. Coetzee - Dierenleven

Elizabeth Costello is een Australische schrijfster op leeftijd die aan de Amerikaanse universiteit waar haar zoon werkt een paar lezingen geeft. Als thema heeft ze gekozen het leed dat dieren wordt aangedaan in onze op productie gerichte maatschappij. Dit geeft de schrijver alle ruimte om een gefundeerd betoog op te zetten tegen het martelen van dieren in laboratoria, het slachten van dieren in abattoirs en het houden van dieren in de (intensieve) veehouderij, waarbij ze soms (in mijn ogen te) ver gaat bij voorbeeld als ze de abattoirs vergelijkt met de vernietigingskampen tijdens de Tweede Wereldoorlog.

De meeste argumenten zijn erg valide en de tegenargumenten komen ook aan bod en het geheel stemt zeker tot nadenken, maar het verhaaltje eromheen (schrijfster op leeftijd en zorgzame zoon) is zo flinterdun dat deze essays beter gewoon als essays uit hadden kunnen worden gegeven. Dit boek vormt eigenlijk een integraal onderdeel van "Elizabeth Costello" (uitgeverij Cossee), maar de rechten lagen al bij een andere uitgeverij (AMBO). Driewerf foei voor de uitgeverijen AMBO en Cossee dat ze niet in staat zijn geweest om de boeken gezamenlijk als één boek uit te geven.

Terug naar de lijst met boekrecensies

177. J.M. Coetzee - Elizabeth Costello

Elizabeth Costello is de Australische schrijfster op leeftijd die ook al in "Dierenleven" een hoofdrol speelde. In dit boek reist ze de hele wereld over om lezingen te geven en aan te horen over diverse onderwerpen. In het Engels heeft het boek dan ook als ondertitel "Eight lessons". Eigenlijk is Elizabeth het alibi van de schrijver om een serie essays over diverse onderwerpen te bundelen en daardoor blijft het verhaal on de essays heen meestentijds nogal dun, dunner dan je van een Nobelprijswinnaar wat mij betreft mag verwachten. De meeste essays zetten wel aan tot nadenken (die over Eros en de brief in het laatste hoofdstuk kon ik weinig mee), maar ik zie dan liever gewoon een bundel essays dan een boek dat hangt tussen essays en verhaal.

Lees ook de recensie in Trouw

Lees ook de recensie in NRC Handelsblad

Terug naar de lijst met boekrecensies

178. Rascha Peper - Wie scheep gaat

Twee jaar geleden is Hanna LeCoultre omgekomen bij een scheepvaartongeluk voor de kust van Marokko. Haar lichaam is nooit geborgen, maar nu heeft haar ex-geliefde, Robin, het plan opgevat om dat alsnog te doen. Een andere ex, Gerard, ooit de beste vriend van Robin, zit in New York waar hij onderzoek doet aan stromingspatronen met behulp van badeendjes en ook nog zijn officieel gehuurde flat moet delen met zijn huisbaas en zijn familie. Emma is het nichtje van Hanna, volop in de puberteit en helemaal weg van Robin, maar ook van een een briljante Chinese jongen op school. En verder zijn er nog de oude vader van Hanna, een blauw badeendje en een viezerik die het voorzien heeft op damesondergoed. Allemaal spelen ze een rol in dit verhaal waarvan de "oplossing" van het mysterie heel stiekem verborgen zit in het één na laatste hoofdstuk.

Een heerlijk boek dat met veel souplesse geschreven is en zulke verschillende personen beschrijft die toch weer allemaal met elkaar te maken hebben dat het een genot is om te lezen.

Lees ook de recensie in Trouw

Terug naar de lijst met boekrecensies

179. Khalid Boudou - Het schnitzelparadijs

Nordip is een Marokkaanse jongen die na 2 jaar van bijna uitsluitend lui slapen besluit om zijn leven weer op de rails te krijgen. hij gaat als stagiair werken in restaurant "De Blauwe Gier", beroemd om zijn schnitzels. Hij werkt helemaal onderaan de sociale ladder als pannenschrobber (vandaar zijn bijnaam "Sopkop") en observeert het wel en wee van zijn collega's die allemaal hun eigenaardigheden hebben. De situaties in "De Blauwe Gier" lijken opvallend veel op die in een willekeurig Van der Valk restaurant van de appelmoes en schnitzels met saus tot de inval van de FIOD. Verder bevat het boek beschrijvingen van het leven in Marokko en de opkomst, ondergang en herontdekking van de zanger Krimo, de neef van Nordip.

 Khalid Boudou schrijft speels met veel onverwachte beeldspraak en vergelijkingen, maar soms raakte ik de draad van het verhaal een beetje kwijt, worden er opeens personen genoemd zonder introductie en zit de lezer zonder aankondiging opeens in Marokko in plaats van De Blauwe Gier. Maar voor een debuutroman is het zeker geen slecht boek.,

Lees ook de recensie in Trouw

Lees ook de recensie in NRC Handelsblad

Terug naar de lijst met boekrecensies

180. DBC Pierre - Vernon God Little

Vernon Gregory Little grows up in a small town in Texas with a father that has mysteriously disappeared and a mother and her friends that are obsessed with food and luxury goods. His only friend is a rather weird guy called Jesus. When Jesus shoots almost all their class members before killing himself, things start to go wrong for 15-year old Vernon. The whole town turns into a media circus and somehow people get the idea that Vernon at least helped his friend. One reporter even starts a relationship with Vernon’s mother to get inside information. In the end Vernon decides to flee to Mexico, but he gets caught there and is transported to Houston, now charged with about every murder that happened in Texas over the summer. He ends up on death row where the reporter, who is now a star, crosses his path again with a reality soap in which viewers can vote who has to be killed. But in the end Vernon gets his revenge…

 This book left me with very mixed feelings: the description of small town life in Texas is at times hilarious, the influence of television on the perception of people is revealing (and probably mainly true), but the fact that charges against Vernon are not based on any facts at all (and are actually contrary to everything that happens) are at times so irritating that I actually had to put the book away a few times. Also, the grudge that the reporter holds against Vernon remains completely incomprehensible. A strange book, but well written.

Lees ook de recensie in NRC Handelsblad

Lees ook de recensie in de Humo

Terug naar de lijst met boekrecensies

Voor reacties (anti-spam: verwijder XX uit adres)

Door naar de volgende 30 boekrecensiesTerug naar de vorige 30 boekrecensiesTerug naar de lijst met boekrecensies