Boekrecensies 1051-1080

1051. James Patterson & J.D. Barker - De kustmoorden

Wat doe je als je het lijk van een onbekend meisje in je badkuip vindt? Dan bel je de politie en dat doet Michael Fitzgerald dan ook. Maar wat doe je dan als de politie je verhaal niet gelooft omdat ze bij huiszoekingen bij zowel jijzelf als het meisje allerlei bewijzen vinden dat jullie een relatie hadden? Dan sla je op de vlucht en neem je contact op met je zus Megan. Megan and Michael zijn van jongs af aan heel close omdat ze zijn opgegroeid in het gezin van twee totaal dysfunctionele maar wereldberoemde kinderpsychologen die er een sport van maakte om de kindern zo veel mogelijk geestelijk te mishandelen en zo liefdeloos mogelijk op te voeden. En terwijl Michael op de vlucht is (en later samen met Megan op de vlucht is) stapelen de lijken zich op en is op een gegeven moment zelfs de politie en de FBI ervan overtuigd dat er meer aan de hand is dan de jacht op een "simpele" seriemoordenaar. Maar hoe het allemaal in elkaar zit blijft tot aan het eind toe onduidelijk.

Een boek dat ik via mijn zwager in handen kreeg. wij hebben normaliter redelijk dezelfde smaak van (spannende) boeken. Hij heeft deze nu nog niet gelezen, dus ik ben benieuwd hoe hij het vond. Ik vond het slecht vertaald (de titel klopt al niet "coast to coast murders" zijn geen "kustmoorden", maar moorden die voveral in het land gepleegd worden) en alle plotwendingen beginnen na verloop van tijd nogal gekunsteld en flauwekullerig aan te doen. Toch uitgelezen omdat er wel veel actie in zit en het beeldend geschreven is, maar ik was er verder niet weg van.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1052. Angela Marsons  - Twisted lies

Altijd weer een hoogtepuntje als er een nieuw boek van Angela Marons verschijnt. En het begint meteen al goed: Kim Stone moet de journaliste van het lokale suffertje, Tracy Frost, een dag meenemen om haar een inkijkje in het politiewerk te geven. En Tracy Frost is nou niet bepaald iemand waar Kim Stone een goede band mee heeft. Het eerste bezoek is aan een vrouw wier zus door haar man, een beroemde mensenrechtenadvocaat, langdurig ernstig mishandeld is tot haar restanten uiteindelijk in een uithoek van hun landgoed verband teruggevonden werden. Maar uiteindelijk werd hij vrijgesproken en nu heeft meneer de advocaat voor het hoger beroep een bureau in de arm genomen om aan zijn imago te werken. Als ze weer verder gaan komt er opeens een telefoontje dat er een wel heel gruwelijk verminkt lijk aangetroffen is. Dat bektent dat Tracy gedropt kan worden en het team van Stone vol aan de bak kan. En het blijft niet bij dat ene lijk en ook de volgende doden zijn op gruwelijke, middeleeuwse wijze aan hun einde gekomen. Na enig gepuzzel komt het team erachter dat het gaat om mensen die te maken hebben met een getuigenbeschermingsprogramma: hetzij mensen die een nieuwe identiteit hebben gekregen, hetzij de politeagenten die hun contactenpersonen zijn. En zo graaft het team zich langzaam maar zeker naar de oplossing, terwijl journaliste Tracy Frost een kruistocht begint om de mishandelde vrouw een stem en een gezicht te geven (en daarmee in de achting van Stone stijgt). En daarnaast zijn er natuurlijk de gebruikelijke privé-beslommeringen van de teamleden.

Dat is ook het lekkere van de boeken van Marsons, ze volgen elkaar in redelijk rap tempo op en de teamleden beginnen bekenden van je te worden. En iedere keer weet Marsons weer een ander onderwerp aan te snijden, in dit geval getuigenbescherming en hoe moeilijk het is om een nieuwe identiteit aan te nemen. Bovendien is er altijd een vrouwen-element, in dit geval vrouwenmishandeling binnen het huwelijk. Het was weer een feestje om het boek te lezen...

Terug naar de lijst met boekrecensies

1053. Merlijn de Boer - De saamhorigheidsgroep

Aan het eind van zijn carrière kijkt Nederlands ambassadeur bij de Verenigde Naties Bernard Wekman terug op zijn leven en komt tot het inzicht dat hij eigenlijk maar ruim een jaar echt gelukkig was, namelijk het jaar dat hij lid was van de Saamhorigheidsgroep, een groep linkse idealisten uit Haarlem die tegen kernenergie, tegen bio-industrie, tegen auto's en tegen heel veel andere dingen zijn en heel veel samendoen (volksdansen, wandelen, knutselen, meditatie, 10% van hun salaris schenken aan vage doelen van arme mensen). Bernard met zijn Volvo, zijn positie in het diplomatenklasje en zijn stemmen op de PvdA hoort daar eigenlijk niet helemaal bij, maar toch wordt hij geaccepteerd. Voor hem is de belangrijkste persoon Liza, verloskundige en inspreekster van kindertekenfilms. In eerste instantie heeft Liza hem ook nodig omdat haar man niet in staat is om kinderen te verwekken, maar al snel worden ze ook echt verliefd. En de hele groep heeft het door behalve Tristan, de man van Liza. Uiteindelijk wordt de situatie onhoudbaar en laat Bernard zich vervroegd in het buitenland plaatsen.

Nog een boek van de Librisprijs 2021 shortlist. Vorig jaar heb ik alle zes de boeken gelezen (voor de leesclub) en dat is me goed bevallen. Dit was nummber 3 van de lijst en eerlijk gezegd viel het me een beetje tegen. Ik vond het voornamelijk relatiegeneuzel en ik herkende er niet echt de linkse scene van het begin van de jaren '80 in, terwijl ik dat toch behoorlijk van dichtbij heb meegemaakt. Niet een boek dat ik lang zal onthouden vrees ik.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1054. Lale Gül - Ik ga leven

Een boek waar heel veel over te doen is en is geweest: een jonge Turkse vrouw die al haar schepen achter zich verbrand door te zeggen waar het op staat: jonge Turkse meiden worden strak gehouden en ongeveer als slaven behandeld, jonge Turkse jongens (de "snikkels") mogen alles. Als vrouw is je "eer" alles, en wat zouden de buren/familie/imam ervan zeggen, dus wordt je door je ouders (en in dit geval de -volgens mij gestoorde- moeder constant in de gaten gehouden, bijgestuurd, verboden om dingen te doen. Maar ondertussen doen ze natuurlijk wel van alles: een  hoofdstuk over stomende seks met haar Nederlandse vriend (die haar ouders uiteraard niet kennen), grote hoeveelheden make-up verborgen op de idiootste plaatsen, zeggen dat je op ene plaats bent, maar ondertussen ergens anders zijn en nog veel meer dingen waardoor je leven één grote leugen wordt. En als je dan ook nog studeert terwijl je ouders analfabeet zijn wordt de kloof alleen maar groter.

Het deed mij denken aan de "zwarte kousenkerk" kinderen op het dorp waar ik opgroeide: alles was gericht op wat de buren ervan dachten, maar ondertussen rookten ze meer dan de andere kinderen, werden ze regelmatig zwanger, ruilden ze eenmaal uit huis hun rok om voor een spijkerbroek en dan op school weer vice versa. Inderdaad een leven dat onmogelijk is als je een zelfstandig denkend, intelligent mens bent zoals de schrijfster.

Dit boek lijkt in één grote vlaag van woede geschreven. Lale Gül kan absoluut een verhaal vertellen, maar het lijdt aan de afwezigheid van een redacteur: kromme uitdrukkingen, anglicismen, en een onnodige voorkeur voor Schwere Wörter maken het boek veel minder krachtig dan het zou kunnen zijn. Lale: blijf schrijven; redacteur: zoek een ander vak.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1055. Simone Atangana Bekono - Confrontaties 

Salomé Atabong is 16, zit op het gymnasium, en moet een half jaar de gevangenis in omdat ze, na jarenlange pesterijen, een flinke mishandeling met blijvende gevolgen op haar geweten heeft. In het jeugddetentiecentrum komt ze terecht in een meidengroep, waar ze het goed kan vinden met één van de meiden (niet de gemakkelijkste), maar er lopen ook complete rascistische psychopates rond. Salomé is half Kameroenees, maar krijgt een psycholoog toegewezen die op de televisie een nogal domme en generaliserende opmerking over "De Afrikaan" heeft gemaakt. Daarom wil ze in eerste instantie niet met hem praten, wat haar weer op  het inhouden van privileges komt te staan.

In de gevangenis heeft Salomé eindelijk tijd om rustig na te denken, te reflecteren en herinneringen op te halen. Langzaam merk je dat ze minder boos begint te worden, ze mist haar boeken, de lessen op haar eigen niveau, haar vader zie ernstig ziek is en gewoon haar vrijheid. Toch is er iets onherstelbaar beschadigd in de relatie tussen de familie en het dorp waar ze wonen: ze waren door de Kameroenese vader al buitenbeentjes, nu heeft het hele dorp en masse partij gekozen tegen Salomé, terwijl ze niet het hele verhaal kennen. 

Het vierde boek van de Libris Shortlist 2021 dat ik lees. Een mooi, goed geschreven verhaal vanuit het perspectief van een slim, boos meisje dat in allerlei opzichten een buitenstaander is. Heel goed om te zien dat we hele talentvolle jonge schrijfsters hebben.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1056. Roxane van Iperen - De genocidefax

In januari 1994 stuurt het hoofd van de VN-vredesmacht in Rwanda, de Canadese kolonel Dellaire, een dringende fax naar zijn bazen in New York: het land staat op ontploffen, de radicale Hutu's zijn zich aan het bewapenen, er worden lijsten gemaakt van Tutsi's en van gematigde Hutu's en hij heeft contact met een mol in het systeem. Hij krijgt echter de opdracht om niets te doen: zijn directe baas is een slappe lul met vingers die uitsluitend bezig is met het bij elkaar harken van zo veel mogelijk geld, zijn bazen in New York (waaronder de latere secretaris-generaal van de VN Kofi Annan)  zijn bang voor hun carrière, dus niemand wil dat er iets gedaan wordt. In april 1994 breekt de pleuris uit en worden er in 100 dagen 800.000 Tutsi's en gematigde Hutu's vermoord door volledig losgeslagen extremisten die moorden, roven, verkrachten, in brand steken en wat niet meer. Dellaire probeert wanhopig met de weinige middelen die hij heeft nog iets voor elkaar te krijgen, maar het is te weinig en te laat.

Een boek dat de vraag opwerpt hoe moeilijk het is je rug recht te houden en voor je mening uit te komen als je eigen organisatie en je bazen je tegenwerken. Een vraag die hoogst actueel is in het licht van de schandalen bij de Belastingdienst en de behandeling van Pieter Omzigt door zijn eigen partij. Maar ook: wat is de rol van de Verenigde Naties, die nota bene opgericht werd na de Tweede Wereldoorlog om te voorkomen dat er ooit nog genocides zouden zijn (in mijn opinie: een organisatie die te politiek is en te hoge salarissen betaalt). Het deel me ook nadenken over PTSS, waar Dellaire sinds Rwanda aan lijdt. Ik denk dat PTSS vooral te maken heeft met machteloosheid: vredesmissies kunnen vaak niets doen, en dat leidt tot wanhoop bij de soldaten die zien wat er gebeurt, maar niets mogen doen. Je hoort zelden over verzetsstrijders met PTSS: die konden het heft in eigen handen nemen en deden wat ze vonden dat er gedaan moest worden.

Een klein boekje, veel stof tot nadenken. Zeer geslaagd dus.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1057. Philip Dröge - Moederstad

Aan de hand van de geschiedenis van zijn familiegeschiedenis beschrijft Philip Dröge de geschiedenis van Batavia / Jakarta, of andersom, het is maar hoe je het boek leest. Hij bezoekt Jakarta, spreekt met historici en bewoners, bezoekt steeds anderre delen van de stad en koppelt dat aan zijn familie: van VOC scheepslieden tot een slavin van één van de buiteneilanden tot rijke kooplieden en bestuurders: het laat zien hoe ingewikkeld de rangen- en standenmaatschappij van koloniaal Nederlands Indië was en hoe het komt dat hij bij een genetische test DNA uit heel veel v erschillende delen van de aarde bleek te hebben. Maar ook hoe moeilijk de huisige situatie van Jakanrta is, dat -met zijn 20 miljoen inwoners- in sneltreinvaart aan het wegzinken is in het moeras, waar je verplaatsen ongeveer onmogelijk is door alle verkeersopstoppingen en dat nou niet bepaald de gezondste leefongeving ter wereld heeft. 

Een mooie en vlot geschreven mix van familiegeschiedenis, vaderlandse geschiedenis en een kijk op het hedendaagse Jakarta. Leest lekker weg en je steekt er nog wat van op. Voor mij ook een goede voorbereidingen voor David van Reybroeck - Revolusi, waar ik op dit moment in bezig ben.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1058. Stephen King - Later

Jamie Conklin kan vanaf zijn vroege jeugd dode mensen zien en met ze praten: als ze net overleden zijn blijven ze een beetje "rondhangen" op de plaats waar hun stoffelijk overschot zich bevindt en langzaam maar zeker worden ze steeds vager en stiller tot ze na ongeveer een week verdwenen zijn. Jamie is niet bang voor ze, al schrikt hij soms wel van hoe ze eruit zien, met name als ze een ongeluk hebben gehad, want de "geesten" zien eruit hoe ze eruit zien bij hun overlijden en dat is niet altijd prettig. Zijn alleenstaande moeder begrijpt dat hij het beter niet aan de grote klok kan hangen, maar uiteindelijk heeft ze hem nodig omdat de wereldberoemde bestseller schrijver voor wie ze de eindredactie doet opeens dood neervalt en ze het geld voor zijn laatste boek nodig heeft om het hoofd boven water te houden. Ook de vriendin van zijn moeder, die bij de New York Police werkt en daarnaast ook drugs transporteert, komt erachter en zet hem in voor een levensgevaarlijke klus met een moordenaar die dreigt ongeveer de hele stad op te blazen. Jamie is de enige die erachter kan komen waar de volgende bom ligt, maar deze geest is niet zo dociel als de andere geesten...

Weer een heerlijk Stephen King die ik tijdens een tropisch warme dag op Schiermonnikoog in één ruk uitgelezen heb. Het valt (ook volgens Jamie zelf) onder horror, maar dit is het soort horror dat ik nog wel aankan.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1059. Erwin Mortier - De onbevlekte

Marcel's oudoom Marcel was in de Tweede Wereldoorlog soldaat bij de SS en stierf aan het Oostfront. Ondanks dat dit een smet op het familieblazoen zou moeten zijn, is Marcel naar zijn "grootoom" genoemd en probeert hij te achterhalen wat voor soort man zijn oom was. Er is een heel pak brieven bewaard gebleven en daaruit komt het beeld naar voren van een sociale man, die dol was op zijn wapenbroeders en waarvan je kan vermoeden dat oom Marcel, net als de huidige Marcel, meer van de herenliefde was dan van de liefde voor dames. Maar dit is niet het enige perspectief van het boek: in het begin krijgen we de kijk van oma Andrea op haar familiegeschiedenis. 

Mortier verweeft fictie met zijn eigen familiegeschiedenis en doet dat, zoals te doen gebruikelijk bij hem, in schitterende zijnnen. Toch vond ik het boek qua inhoud wat dunnetjes en soms vaag. Dus: mooi geschreven, maar het beklijft niet.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1060. Nicchi French - Wie niet horen wil

Tess en haar driejarige dochtertje Poppy hebben het allemaal weer redelijk op de rails: een jaar geleden is Tess gescheiden van Jason, maar ze delen de zorg voor Poppy, Tess heeft inmiddels een nieuw huis en een nieuwe vriend en ook Jason is inmiddels getrouwd met de vrouw (zeg maar: het meisje) waar hij Tess voor verlaten heeft. En dan komt Poppy terug van een bezoek aan haar vader met een hele stapel tekeningen. Eén wijkt echter enorm af: gemaakt met zwarte waskrijt valt er een figuur van een hoge toren af. Bovendien begint Poppy rare taal uit te slaan : "kuthoer" en andere termen die je niet zou verwachten van een keurig opgevoede driejarige en begint ze weer in haar bed te plassen. Tess weet zeker dat er iets aan de hand is en besluit de politie in te schakelen. die denken, in mijn optiek niet onterecht, dat Tess wel erg snel verregaande conclusies trekt, maar steken toch wat tijd in de zaak. En ondertussen komt Tess steeds andere dingen tegen en iedere keer neemt ze weer contact op met de politie, die daar zo langzamerhand de buik van vol beginnen te krijgen omdat het allemaal vage aanwijzingen zijn, die ook nog eens gericht zijn tegen Tess' ex. Dus besluit Tess in haar paniek op speurtocht te gaan naar het verhaal achter het afwijkende gedrag van haar dochtertje. Er blijkt inderdaad een meisje van een gebouw te zijn gevallen en dan begint het aantal doden ook nog toe te nemen...

Ik heb het niet zo op Nicci French, ik weet niet precies waarom, maar ik denk omdat ik het nogal geschreven vind voor een vrouwelijk publiek. Nu ben ik ook vrouw, maar ik ben niet vies van een beetje actie en zit niet te wachten op eindeloos relatiegezeur tussen gescheiden ouders met een overbezorgde moeder in de hoofdrol. Bovendien zaten er aan het eind een paar kronkels in rond een pet die volgens mij niet helemaal klopten. Maar ach, je mag een gegeven paard niet in de bek kijken en het was vakantie, dus snel uitgelezen en doorrrrr.....

Terug naar de lijst met boekrecensies

1061. Jeroen Brouwers - Cliënt E. Busken

Meneer E. Busken zit in een verpleegtehuis nadat hij, met een verleden van sigaretten en vooral veel alcohol, iets wat lijkt op een hersenbloeding (mijn lekendiagnose) heeft gehad. Hij zit grotendeels in een rolstoel, is incontinent, is niet altijd even samenhangend en heeft het vooral heel erg niet naar zijn zin in het verpleeghuis. Hij moppert zich een weg door het leven (of wat daar van over is), maar doet dat wel in stilte: hij weigert te praten en doet voor het personeel alsof hij doof is. Daardoor krijgen de verzorgers, maar vooral de behandelaars, geen vat op hem, en dat vinden ze hoogst frustrerend, tot groot genoegen van Busken. Eén van de medepatiëntes ontfermt zich over hem, wat hij niet prettig zegt te vinden, maar ondertussen laat hij het zich wel welgevallen. Het universum van Busken is even warrig als megalomaan: als we zijn gedachten mogen geloven (maar dat kunnen we beter niet doen) is hij hoogleraar en expert in van alles geweest, maar ook een groot schaker en filosoof, net waar het gesprek van de dag over gaat. En dan volgt er opeens weer een haarscherpe, maar cynische, observatie of beschrijving van iemand of een situatie.

Ik zag een beetje op tegen dit boek: kan en wil ik dit wel volgen? Maar ik had me voorgenomen om de hele Libris shortlist 2021 te lezen, dus daar hoorde de winnaar uiteraard ook bij. En ik vond het een heel mooi boek: goed te volgen, een heerlijke mopperkont als hoofpersoon, mooi geschreven en ook een Note to Self: probeer te voorkomen dat je ontmenselijkt wordt in een verpleeghuis. En bij het dichtslaan van dit boek heb ik de hele Libris shortlist 2021 gelezen. Wat mij betreft de volgende volgorde:

1. Gerda Blees - Wij zijn licht (vanwege de originele invalshoeken en het verhaal)
2. Jeroen Brouwers - Cliënt E. Busken (maar ik kan er mee leven dat Brouwers de prijs gewonnen heeft)
3. Simone Atanga Bekono - Confrontaties
4. Erwin Mortier - De onbevlekte
5. Marieke Lucas Rijneveld - Mijn lieve gunsteling
6. Merijn de Boer - De saamhorigheidsgroep

Leuk om te zien dat deze shortlist weer een heel ander soort boeken bevatte dan de lijst van 2020. Dat geeft maar weer eens aan hoeveel invloed een jury heeft op de boekkeuze.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1062. Elly Griffiths - The outcast dead

Deze keer krijgen zowel forensisch archeoloog Ruth Galloway als de -niet meer zo geheime- vader van haar dochter, inspecteur Harry Nelson, te maken met zaken rond de verdwijning en dood van kinderen. Ruth vindt het lijk van een vrouw met een haak in plaats van een hand en denkt dat ze beruchte Victoriaanse kindermoordenares "Mother Hook" heeft gevonden. Dat trekt weer de aandacht van de televisie, die haar één van de hoofdpersonen maakt in de serie "Women who kill". Daarbij ontmoet ze wel professor Frank Barker, die ook meedoet als expert en een hele andere kijk heeft op Mother Hook. Ondertussen beginnen er in het hier en nu kleine kinderen te verdwijnen die na verloop van tijd keurig gekleed en verzorgd weer opduiken, maar ondertussen zijn de ouders door een hel heengegaan. Wat deze kinderen met elkaar gemeen hebben is dat ze werkende ouders hebben en een deel van de tijd dus door anderen verzorgd worden, wat een overeenkomst is met de kinderen die onder de hoede van Mother Hook stonden. Blijkbaar heeft de ontvoerder daar iets tegen kinderopvang. Als het zoontje van één van de politieagenten wordt ontvoerd, wordt het wel heel persoonlijk voor het team. Uiteindelijk komen de twee verhaallijnen op een bijzondere manier bij elkaar.

Ik ben zo langzamerhand de hele serie van Elly Griffiths aan het weglezen. Ik moet zeggen dat dat geen straf is: zoals altijd bij dit soort series (Michael Connelly - Harry Bosch; Angela Marsons - Kim Stone) gaan de hoofdpersonen voor je leven omdat je niet alleen hun professionele kant te zien krijgt, maar ook hun persoonlijke kant. Bij Ruth Galloway is het verhaal over de alleenstaande moeder met een dochtertje nu wel een beetje klaar, ben benieuwd hoe het verder gaan het Frank Barker en met Judy en Cathbad.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1063. Toon Tellegen - Heden niet jarig

In het dierenrijk van Toon Tellegen spelen verjaardagen een centrale rol: mooie uitnodigingen, uitgebreide voorbereidingen, veel gasten, veel taart, veel cadeautjes en daarna natuurlijk dansen waarbij de olifant uiteindelijk altijd uit de lamp komt vallen. En aan het eind gaat iedereen voldaan naar huis.

Dit kleine, geïllustreerde boekje was een geschenk van uitgeverij Querido voor hun honderdste verjaardag. Ik had het al een eeuwigheid in de kast staan, maar had even behoefte aan wat snel leesvoer voor het slapen gaan en dan zijn de verhaaltjes van Toon Tellegen ideaal. Het waren wel heel veel verjaardagen achter elkaar, maar het blijven lieve verhaaltjes.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1064. Kiley Reid - Zo'n leuke leeftijd

Emira Tucker is afgestudeerd aan Penn University in Philadelphia, maar heeft nu een baantje als typiste bij de Green Party en past op Briar, het driejarige dochtertje van de familie Chamberlain. Ze is dol op Briar and Briar op haar en als ze op een avond tijdens een feestje wordt gebeld of ze onverwacht even op Briar kan passen is dat geen enkel probleem, ook omdat ze goed betaald krijgt ervoor. Ze neemt Briar mee naar een sjieke supermarkt en dan gaat het mis: een beveiligingsbeambte vraagt zich af wat een donkere vrouw met een licht meisje moet, gedraagt zich nogal aanmatigend en dit alles wordt gefilmd door een man, die het filmpje op internet wil zetten. Nu is Emira prima in staat om voor zichzelf op te komen en heeft geen enkele behoefte om het boegbeeld van de anti-discriminatiestrijd in Philadelphia te worden. Een tijdje later ontmoet ze de man, Kelley, in de metro en ze krijgen een relatie. Kelley blijkt als tiener een relatie te hebben gehad met mevrouw Chamberlain en dan komen er allemaal ingewikkelde toestanden totdat Kelley uiteindelijk besluit om haar leven op de rails te gaan krijgen, ook met behulp van haar vriendinnengroep.

Dit is geloof ik een enorm woke boek. Alles staat in het teken van de relatie tussen lichte en donkere mensen, terwijl ik regelmatig dacht: hoe kan dit? waar gaat dit over? Natuurlijk bel je de politie als er 's avonds laat opeens een groep jongens die je niet uitgenodigd hebt in je zwembad ligt, ongeacht of die wit, zwart of voor mijn part pimpelpaars met oranje balletjes zijn. En als één van die jongens daardoor zijn studiebeurs verliest, so be it: dat had hij van tevoren moeten bedenken. En waarom wordt mevrouw Chamberlain opeens verliefd op Emira en dan weer op Tucker? Snapte ik helemaal niets van. 

Kortom, ik ben niet zo woke, ben niet de hele tijd bezig met wat voor kleurtje iemand aan de buitenkant heeft. Dat zou ook niet handig zijn tijdens mijn werk, dat zich voornamelijk in ontwikkelingslanden afspeelt. Een nogal samengeknepen billen, als ik maar politiek correct ben, erg Amerikaans boek. Ik heb het in de vertaalde versie gelezen (van de bibliotheek): vraag me af of het Engels net zo krukkig is als het Nederlands. Het is dat ik het voor de leesclub las, anders was ik er al vrij snel mee gestopt.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1065. Hjorth Rosenfeldt - Het familiegraf

Tijdens een wandeltocht door de bergen vinden twee vrouwen een hand. Die blijkt een deel te zijn van een graf met maar lieft 6 mensen, waaronder 2 kinderen. Tijd dus voor het team van de Nationale Recherche om te kijken of ze er chocola van kunnen maken. Ondertussen is een Afghaanse vrouw op zoek naar haar lang geleden verdwenen man, gaat een journalist van het programma Vermist voor haar op zoek, bemoeit haar zoon zich er ook nog eens mee, neemt één van de teamleden het besluit zijn huisgenote eruit te zetten, is die daar niet blij mee, krijgt een ander teamlid een nare mededeling over haar vader en zo gaat het maar door... 

Al met al wel erg veel verhaallijnen waardoor je het boek snel moet lezen om te weten wie wie is. Het probleem is dat door al die verhaallijnen het oplossen van de zaak (toch een beetje waar dit soort boeken over gaat) een beetje ondersneeuwt en het uiteindelijk pas op driekwart van het boek een beetje vaart krijgt. Het is wel goed geschreven, maar het had allemaal wel wat minder complex gemogen: nu raakt de zaak een beetje op de achtergrond en gaat het wel erg veel over alle privébeslommeringen van de teamleden.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1066. Hjorth Rosenfeldt - Het stille meisje

Tijdens het ontbijt loopt iemand het huis van de familie Carsten in en schiet ze één voor één van dichtbij dood met een hagelgeweer: de moeder, twee kinderen en de vader. Waarom is onduidelijk. Er is een verdachte die de familie ooit bedreigd heeft, maar die moet worden vrijgelaten bij gebrek aan bewijs. Vrijwel onmiddellijk legtook hij het loodje. Hoog tijd voor het team van de Nationale Recherche om zich ermee te gaan bemoeien. Al snel blijkt dat de lokale politie iets over het hoofd gezien heeft: er was nog iemand in het pand aanwezig, een kind. Er begint een race tegen de klok om dit kind te vinden en vervolgens aan het praten te krijgen, een taak voor psycholoog en eersteklas hork Sebastian Bergman. Maar ondertussen zit de moordenaar ook niet stil, want hij weet dathij een enorm probleem heeft als het meisje gaat praten. En het is natuurlijk ook belangrijk om erachter te komen waarom deze moorden gepleegd zijn. Daar houdt de rest van het team zich dan weer mee bezig. Wat volgt is een bloedstollend spannend kat en muis spel met uiteraard weer de nodige twists. Het is ook interessant dat je een deel van het verhaal meereist in het hoofd van de moordenaar, zonder dat het duidelijk wordt wie het is (al had ik het wel goed gegokt, inclusief het motief). Maar natuurlijk is er meer aan de hand... 

Een boek dat ik, ondanks de Olympische Spelen, toch redelijk snel heb uitgelezen omdat het echt spannend was, beter dan het vorige deel uit de Sebastian Bergman serie.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1067. Kaoutar Adimi - De boekhandel van Algiers

Edmont Charlot begint in 1935 als hij 20 is een boekenwinkel in Algiers: Nos Vraies Richesses, verwijzend naar "gratis rijkdommen" als de zon, de wind, vriendschap en kennis. Daar verkoopt hij niet alleen boeken, mensen kunnen ze ook lenen en hij geeft ook boeken uit en begint boekentijdschriften. Hij trekt steeds meer schrijvers aan, te beginnen met de dan nog onbekende Albert Camus. Het gaat hem al met al best voor de wind, al is er het gebruikelijke gekonkel onder schrijvers. Maar dan breekt de oorlog uit. Het is ongeveer onmogelijk om aan papier en drukinkt te komen voor het uitgeven van boeken, het wordt zelfs steeds moeilijker om aan boeken te komen. Hij laat vrouw en kinderen achter en probeert in Parijs verder te werken, maar ook daar valt het in en na de oorlog niet mee. Terug in Algiers is de concurrentie moordend, krijgen de diverse redactieteams van bladen ruzie en eindigt hij in grote geldnood. En dan komt daar tot overmaar van ramp ook nog eens de Algerijnse bevrijdingsoorlog (waar we in Nederland weinig van weten) overheen. Maar al die tijd blijft het kleine boekhandeltje Nos Vraies Richesses bestaan, ook na zijn dood. De buurt koestert het, al heeft het bijna geen bezoekers meer en is eht inmiddels een dépendance van de bibliotheek.

Dan wordt het pand overgenomen door iemand die er een beignetbakkerij voor zijn neef van wil maken en wordt de twintigjarige Ryad gevraagd om de boekhandel leeg te halen. Ryad heeft niks met boeken en cultuur, maar langzaam maar zeker wordt hij er toch een beetje ingezogen. De hele buurt probeert te voorkomen dat de boekhandel geruims wordt: opeens is er in de hele buurt geen verf meer te krijgen (in geen enkele kleur), de laatste bibliothecaris, Abdallah, die in de winkel woonde zit in weer en wind hele dagen op de stoep. Maar uiteindelijk gaat de winkel toch weg.

Dit vrij dunne boek won de Prix Renaudot en de Prix du Style in Frankrijk. Ik kreeg een inzage exemplaar van AMBO Anthos (het boek komt 24 augustus uit) en ik moet zeggen dat ik het met veel plezier gelezen heb: de liefde voor het boekenvak van Charlot spat er vanaf en ook van de schrijfster is het overduidelijk dat ze van Algiers en van boeken houdt. Ik kende niet alle Franse schrijvers, anders had het misschien nog meer indruk gemaakt, maar absoluut een mooi boek.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1068. Auke Kok - 1936: Wij gingen naar Berlijn

In 1936 misbruikten de nazi's de Olympische Spelen in Berlijn om de wereld een beeld voor te schotelen van een ideale samenleving, waar alle strak geregeld was (nou dat klopte wel), en mensen in gelijkheid en broederschap met elkaar konden sporten (nou dat klopte dan weer niet). Voor de duur van de spelen werden de bordjes "Für Juden verboten" weggehaald en werden de deelnemers een rad voor ogen gedraaid. Het was ook de eerste keer dat echt massaal gedaan werd aan mystificatie, zoals het vuur halen uit Olympia. En natturlkijk was alles groter, hoger, beter. Een aantal Nederlandse sporters, met name Joden, socialisten en communisten, weigerden om zich voor Hitler's karretje te laten spannen en bedankten voor deelname, maar er ging nog steeds een aanzienlijk delegatie onder leiding van Karel Lotsy. Dit boek focust zich vooral op de levens en prestaties van Rie Mastenbroek en Tinus Osendarp. 

Rie Mastenbroek was pas 17 toen ze in Berlijn 3 gouden en een zilveren medaille. Haar leven ging echter niet over rozen: geboren als de dochter van een ongetrouwde moeder in een achterbuurt van Rotterdam zocht ze haar heil in het nabijgelegen zwembad, waar haar talent werd ontdekt door zwemcoach annex drilsergeant Ma Braun. Gedreven door een enorme zucht om te winnen wist Mastenbroek vaak op de laatste paar slagen haar concurrentie nog voorbij te zwemmen. Na de Olympische Spelen was het heilig vuur er wel een beetje uit en werd ze zweminstructrice. Daarna verliep haar leven niet al te fijn en uiteindelijk stierf ze in 2003 als een verzuurde vrouw.

Tinus Osendarp was weer heel anders. Niet gezegend met een goede techniek, maar wel met enorm veel kracht en ook hier de ijzeren wil om te winnen snelde hij naar bronzen medailles op de 100 en 200 meter sprint. Dat was voor de nazi's enorm belangrijk, want hij was de snelste blanke, achter de ongenaakbare Jesse Owens en nog een donkere Amerikaan. Daar maakte de Duitse pers veel ophef over. Tijdens de oorlog werd Osendarp de kant van de NSB en de SS opgezogen. Niet zozeer omdat hij in eerste instantie een rabiate nazi was, maar meer omdat hij niet al te slim was, niemand voor het hoofd wilde stoten als hem iets opgedragen werd en in een baan bij de politie een goede gelegenheid zag om een vaste baan te krijgen. En eenmaal in dienst van de politie werkt hij zich steeds dieper in de nesten om uiteindelijk bij de Gestapo te eindigen. Na de oorlog wordt hij dan ook veroordeeld tot een gevangenisstraf van 12 jaar , maar in 1952 komt hij vrij, gaat in de mijnen werken en wordt atletiektrainer in Maastricht. Maar altijd probeert hij op de achtergrond te blijven tot hij in 2002 overlijdt.

Een boek dat in deze tijd van de Olympische Spelen weer actueel is, al vond ik de nadruk te veel op de verhalen van Mastenbroek en Osendarp liggen. Maar het leest wel lekker weg.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1069. Emily St. John Mandel - Het glazen hotel

In "Het glazen hotel" volgen we een aantal mensen die allemaal met elkaar verweven zijn. Het glazen hotel, een supersjiek hotel op een afgelegen eiland voor de Canadese westkust, speelt daar een verbindende rol in, al was het maar omdat iedereen daar in zijn leven wel een keer geweest is. Hoofdpersoon is Vincent die, ondanks haar naam, een meisje vrouw is. Ze is op zoek wat ze wil doen met haar leven en tijdens een baantje als barkeeper in het hotel ontmoet ze de eigenaar, de steenrijke bankier Jonathan Alkaitis. Hij is veel ouder, maar ze besluiten een verbintenis aan te gaan waarbij hij een mooie jonge vrouw aan zijn zijde heeft en zij alle geld van de wereld. Tot de wereld instort: Jonathan blijkt de bedenker en beheerder van een Ponzisysteem te zijn (in Nederland noemen we dat een pyramidespel), waarbij uiteindelijk heel veel mensen hun geld verliezen dat ze belegd hebben in iets wat niet bestaat en waarbij ze uiteindelijk bij het in elkaar klappen van het systeem volledig aan de grond raken. We volgen een paar van die beleggers, maar ook Vincent's broer Paul, een aantal van haar collega's en Vincent zelf, die uiteindelijk kok op een schip wordt. Het klinkt allemaal reuze ingewikkeld, maar de auteur neemt je vloeiend mee van de ene naar de andere persoon. Absoluut iemand die kan schrijven, maar waar ik nog nooit van gehoord had. Volgens de bibliotheek is het een SF -boek, maar ik weet niet waar ze dat vandaan hebben, waarschijnlijk omdat het vorige boek van St. John Mandel zich in de toekomst afspeelde.

Het verhaal is gebaseerd op het Ponzisysteem van Bernard Madoff dat in december 2008 ten onder ging aan de bankencrisis. Mijn moeder zei anltijd "geld graagt" en dat bleek hier ook weer eens het geval te zijn. Als iets te mooi is om waar te zijn is het ook vaak niet waar, maar de mens wil bedrogen worden...

Terug naar de lijst met boekrecensies

1070. Stephen King - Billy Summers 

Billy Summers is een Irakveteraan die huurmoordenaar is geworden, maar eentje die alleen "bad guys" uit de weg ruimt. Nu is hij klaar voor zijn laatste klus, waarbij hij 2,5 miljoen dollar kan verdienen. Daarvoor moet hij in een klein stadje gaan wonen en wachten tot het doelwit zich daar vertoont. Dat kan over 3 dagen zijn, maar ook over een half jaar. Het wordt meer een half jaar en ondertussen is zijn dekmantel die van een beginnende schrijver. Hij besluit dan ook maar echt te gaan schrijven en tot zijn verbazing heeft hij daar ook nog eens veel lol in (en het nodige talent, maar dat komt ervan als Stephen King je levensverhaal opschrijft). En hij wordt ook opgenmen in de buurt waar hij woont: de buren zijn allemaal even aardig en de kinderen in de buurt zijn dol op hem, vooral omdat hij eindeloos Monopoly met ze wil spelen.  Billy heeft wel door dat er iets raars met de opdracht aan de hand is: zijn contactpersoon is net te opdringerig met het regelen van zijn vluchtroute, Wat Billy doet vermoeden dat ze hem na de klus uit de weg willen ruimen. Dus besluit Billy een eigen vluchtroute in elkaar te zetten, inclusief een huis waar hij na de aanslag kan verblijven. Ook daar komt hij weer in contact met de bewoners en wordt zelfs gevraagd hun planten water te geven als de buren op cruise gaan (wat Billy goed uitkomt). Billy is dus moordenaar én mens. 

De aanslag verloopt voorspoedig, de vluchtroute werkt en Billy sluit zich op in zijn appartementje, al heeft hij het wel moeilijk met het gevoel dat hij zijn buren verraden heeft. Alles lijkt goed te gaan, maar er zijn 2 problemen: 1. de opdrachtgever betaalt niet; en 2. op een avond vindt hij een mishandeld meisje voor zijn deur. En dan begint het tweede deel van het verhaal: hoe Billy en deze Alice gaan op een roadtrip, waarbij eerst de verkrachters van Alice het voor hun kiezen krijgen (of eigenlijk iets heel anders op een heel andere plaats, staafmixers zijn vanaf nu nooit meer helemaal hetzelfde) en Billy vervolgens achter het geld aangaat. Dat blijkt allemaal nog ingewikkelder te liggen dan hij dacht, dus gaan ze verder naar de uiteindelijke opdrachtgever, maar daar gaat het hopeloos mis...

Terug naar de lijst met boekrecensies

1071. Emily St/ John Mandel - Station Elf

Binnen een paar dagen wordt het grootste deel van de wereldbevolking uitgeroeid door de Georgische griep, een virusziekte die razendsnel om zich heengrijpt, waartegen geen behandeling bestaat en die een overlevingskans van veel minder dan 1% heeft. Uiteraard breekt er blinde paniek uit, de wereld zoals we die nu kennen verdwijnt en de overlevers trekken in kleine groepjes rond, waarbij ze steeds verdacht moeten zijn op struikrovers, moordenaars en zelfs valse profeten. 

In deze dystopische roman volgen we een aantal overlevers, deels onderdeel van een rondreizend orkest- en toneelgezelschap, deels zich bevindend op een vroegere luchthaven die toevalligerwijs geen besmette personen binnen zijn gebouwen had toen de pandemie rondwaarde. We zien dat alle dingen die we nu normaal vinden niet meer normaal zijn, dat de meeste dingen verdwenen zijn, maar ook dat de inventiviteit van de mens tot grootse dingen in staat is, zelfs als ze eenvoudig lijken. Daarnaast springt het verhaal regelmatig terug naar de periode voor de Georgische Griep, volgen we het levensverhaal van een bekende acteur, zien we hoe de mensen van het verhaal met elkaar verbonden zijn en hoe Station Elf, een science fiction stripboek, tot stand kwam.

Een boek dat toen het in 2014 gepubliceerd werd gecategoriseerd werd als "science fiction" maar sinds vorig jaar beseffen we opeens dat als het allemaal wat minder voorspoedig gelopen was de COVID-19 pandemie dit had kunnen veroorzaken. Daardoor is het een boek dat soms akelig dichtbij komt en waarvan je je regelmatig afvraagt hoe je zelf er aan toe zou zijn als we te maken hadden gehad met de Georgische Griep in plaats van het coronavirus. Mooi boek, goed geschreven, angstwekkend actueel...

1072. Jos Schoenmakers - Retour Natzweiler 

Rochus Delabatte wordt in 1942 in Heerlen geboren op de dag dat zijn vader wordt afgevoerd naar Kamp Natzweiler, een Nacht und Nebel concentratiekamp van de nazi's. Zijn moeder gaat er vanuit dat zijn vader overleden is, maar na de oorlog keert vader Jean-Paul weer terug, al is hij voor zijn leven veranderd door alles wat hij heeft meegemaakt. Maar erover praten wil hij niet... Dus gaat hij terug de mijnen in, kweekt weer kanaries, speelt op zijn kornet, maar is wel volledig van zijn geloof gevallen en heeft de alcohol nodig om het leven aan te kunnen. Ondertussen groeit Rochus als halve wees (zijn moeder sterft jong) op in de jaren '50, gaat als arbeidersjongen naar de HBS, waar hij nooit echt aansluiting vindt, en gaat daarna psychologie studeren. Dat blijkt niet de juiste keuze, dus moet hij uiteindelijk in dienst, waar hij vrachtwagenchauffeur wordt en vriendschap sluit met Driek, het zwarte schaap van een steenrijke familie, die beeldhouwer wil worden in plaats van in de zaak van zijn weinig begripvolle vader wil werken. Uiteindelijk kan Driek het leven niet meer aan.

Rochus stapt over naar antropologie, zoekt naar antwoorden op levensvragen en denkt ze te vinden in het existentialisme van Jean-Paul Sartre, waar hij op de middelbare school al mee in aanraking is gekomen. Als afstudeerscriptie besluit hij onderzoek te doen naar het wel en wee van de Noord-afrikaanse gastarbeiders bij de mijnen in Zuid-Limburg, maar al snel komt hij erachter dat veel van deze mensen enorme psychische problemen hebben en verplaatst zijn onderzoek zich naar een psychiatrische kliniek voor dit soort mensen in Parijs. Daar komt hij, kort na 1968, in aanraking met de linkse entourage van Sartre en ook met Sartre himself. Dat blijkt een nogal drankzuchtige, ijdele schuinsmarcheerder te zijn, die soms zeer veel indruk maakt op Rochus, maar soms ook helemaal niet.

Omdat hij even onder moet duiken voor de politie, die hem aanzien voor een linkse onruststoker, gaat Rochus naar de Elzas, waar hij op zoek gaat naar de vriend van zijn vader in Natzweiler, Philip Fleckenstein. eindelijk hoort hij het verhaal van Natzweiler en begrijpt hij beter wat zijn vader doorgemaakt heeft. Uiteindelijk doet hem dit zo naar huis verlangen dat hij teruggaat met het missende stukje van de puzzel; het mondstuk van de kortnet die zijn vader bijna het leven heeft gekost.

Een mooi boek, dat het levensverhaal van Rochus vertelt, maar daar ook allerlei verhalen uit de grote geschiedenis doorheen weeft: de mijnwerkersgemeenschap in de jaren '50, het existentialisme en links-radicalisme in het Parijs van eind jaren '60, de eerste generatie gastarbeiders, en de gevolgen van de oorlog, vooral als je daar niet over praat.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1073. Arnaldur Indridason - Boven water 

Konrad is oud-politieman in Reijkjavik, zijn vrouw is overleden, en als hij wordt ingeschakeld door een vriendin van zijn vrouw omdat haar verslaafde kleindochter is verdwenen kan hij geen nee zeggen. Ondertussen wordt hij ook ingeschakeld door een kennis die als spritueel medium al een paar keer een dood meisje heeft zien verschijnen dat geen rust kan vinden. Hij is zelf niet al te spiritueel aangelegd, maar het blijkt te gaan om een meisje dat begin jaren '60 is verdronken in de rivier de Tjörn. Aangezien hij toch niets anders te doen heeft gaat hij ook dit uitzoeken. De kleindochter vindt hij, de man die het meisje gevonden heeft vindt hij, maar hij vindt nog veel meer, vooral dingen die het daglicht absoluut niet kunnen velen en die te maken hebben met kindermisbruik. Langzaam maar zeker komt hij via een optocht van bezoeken aan losers en andere mensen aan de zelfkant van de maatschappij steeds dichter bij de waarheid. 

In eerste instatie wil zijn oud-collega Marta, die nog steeds bij de politie werkt, er niet aan, maar uiteindelijk beginnen de bewijzen zich op te stapelen en schuiven de twee zaken, die in eerste instantie niets met elkaar te maken lijken te hebben, steeds verder in elkaar tot uiteindelijk heden en verleden met elkaar verbonden blijken te zijn.

Je moet altijd even wennen aan die typische nogal zwaarmoedige en vaak alcoholdoordrenkte sfeer van de Scandinavische thrillers, maar als je er eenmaal inzit lopen de verhalen vaak als een trein en dat was ook hier het geval. Met veel plezier gelezen.

Terug naar de lijst met boekrecensiesTerug naar de lijst met boekrecensies

1074. Georges Simenon - Maigret en het spook 

Inspecteur Lognon wordt op een nacht op straat aangevallen en zeer zwaar verwond. Maar wat doet hij die nacht op straat? Het is duidelijk dat hij met een onderzoek bezig is, maar het is geen officieel onderzoek. En wat doet hij in de kamer van het mooie jong meisje Marinette Augier? En wat is de rol van de steenrijke kunsthandelaar aan de overkant van de straat? En van zijn vrouw, van wie hij niet al te veel lijkt houden? Wat heeft Lognon gezien dat zo ernstig is dat hij daarvoor vermoord moest worden? Kortom, een hele serie vragen die Maigret op moet lossen terwijl hij ook nog allerlei andere kopzorgen heeft. Maar met wat speurzin en goed nadenken weet hij de zaak tot een oplossing te brengen

Van mijn Franse juf moest ik beginnen met Maigret lezen: eerst in het Nederlands, dan in het Frans, omdat het gemakkelijk Frans is. Dat Nederlands is wel gelukt, maar omdat ik in Mali was en de hele dag al Frans stond te praten en te lezen ben ik eigenlijk niet verder dan het Nederlands gekomen (en een klein stukje Frans). Wat me wel positief verbaasde is hoe modern het boekje eigenlijk is: geschreven in 1964 en natuurlijk is mevrouw Maigret een brave huisvrouw en wordt er vrolijk op los gerookt, maar mevrouw Maigret is zeker geen slaafse vrouw en het boek was eigenlijk heel vermakelijk.

Terug naar de lijst met boekrecensiesTerug naar de lijst met boekrecensies

1075. Rutger Bregman - De meeste mensen deugen 

Soms heeft een mens behoefte om zijn idee dat de meeste mensen deugen bevestigd te krijgen. En dan is dit een uitermate geschikt boek. Rutger Bregman is de geschiedenis ingedoken en heeft een eidenloze hoeveelheid voorbeelden weten te vinden om aan te tonen dat de meeste mensen deugen: van soldaten die merendeels niet schieten in de oorlog tot mensen die altruïstische beslissingen nemen, zelfs tijden gokspelletjes. Hij introduceert het concept "Homo Puppy", ofwel de vriendelijke mens die gemaakt is om samen te leven, maar hij laat ook zien hoe een minderheid aan sociopaten deze eigenschap kan misbruiken. Hij laat ook zien dat veel van de cynische onderzoeken uit het verdelen gebaseerd zijn op incomplete datasets, verkeerde interpretatie van de bevindingen of gewoon regelrechte fraude. En of het nou allemaal klopt of niet: ook ik ga liever een keertje extra op mijn bek dan mensen per definitie te wantrouwen.

Een vlot geschreven boek dat je achterlaat met een goed gevoel, en daar is helemaal niks tegen.

Terug naar de lijst met boekrecensiesTerug naar de lijst met boekrecensies

1076. Olga Tokarczuk - Jaag je ploeg over de botten van de doden 

In een afgelegen Pools gehucht op de grens met Tsjechiē komen kort na elkaar een paar mannen op bizarre wijzen om het leven. Hun gezamelijke hobby is de jacht, maar het is onduidelijk wie de moorden gepleegd heeft. De nogal wereldvreemde zestiger Janina Duszejko weet zeker dat het de dieren zijn die wraak nemen: bij één van de vindplaatsen zijn immers reeënsporen aangetroffen, een andere man is gestikt in een botje van zijn wildgebraad en zo kan ze nog wel even doorgaan. Bovendien spreken de horoscopen immers voor zich: bij alle mannen is het duidedlijk dat hun gesternten slecht staan. Kortom, mevrouw Duszejko is nogal wereldvreemd. Ze heeft ook een nogla klein sociaal netwerk om haar heen: een ex-leerling die één keer per week komt eten en met wie ze werkt aan een vertaling van de gedichten van William Blake, de verlegen buurman die heimelijk een oogje op haar heeft, en het meisje van de tweedehandswinkel. Ze schrijft regelmatig brieven aan de politie in het nabijgelegen stadje waarin ze haar theorieën uiteenzet, maar die reageren daar niet op. En zo wordt ze langzaam maar zeker steeds verder het moeras in gezogen.

Een boek waar ik al een hele tijd op zat te wachten voordat het beschikbaar was in de bibliotheek. Het viel me uiteindelijk nogal tegen: astrologie interesseert me minder dan niets (en er zijn nogal wat astrologische uitwijdingen), en het was me al snel duidelijk hoe de vork in de steel zat, al was de exacte manier uiteindelijk een verrassing. Het is wel duidelijk dat de schrijfster goed opgelet heeft toen ze Roald Dahl las.

Terug naar de lijst met boekrecensiesTerug naar de lijst met boekrecensies

1077. Mensje van Keulen - Het kattentheater 

In "Het kattentheater" heeft Mensje van Keulen verhaaltjes, gedichtjes, tekeningen, kattenbrieven, foto's en zelfs een heuse pagina uit een kattenroddelblad verzameld. Soms ontroerend (als het gaat over de dood van Bobje), soms hilariasch vooral als de katten Bosie Oscar van Keuken en Erik Henri van Kooten eerst een weergaloos feest voor andere katten organiseren en daarbij heel amsterdam Oud-Zuid op stelten zetten en daarna in spelfoutrijk Nederlands CatsApps uitwisselen over het gebeurde en wat er verder in hun leven gebeurt. 

Ik heb er erg om moeten lachen, vooral omdat het erg herkenbaar was: mijn vroegere kat Gina en haar zusje Nina logeerden regelmatig bij elkaar en dan werden er reserveringen, klachten en rekeningen uitgewisseld voor verblijven in de pensions De Pientere Pluimstaart (Eigenaresse Gina) en Het Vage Vachtje (general nuisance Nina). En nog steeds wisselen mijn katten (inmiddels Bikkel en Levi) CatsApps uit met de kat des huizes van een vriendin van mij (inmiddels Coco). Kortom, een heerlijk niemendalletje tussendoor, leve de bibliotheek!

Terug naar de lijst met boekrecensies

1078. Annie Ernaux - De jaren 

Annie Ernaux is geboren in 1940. In dit boek neemt ze de lezer mee langs haar eigen geschiedenis, gekoppeld aan de grote gebeurtenissen in Frankrijk en in de wereld. De jaren '50 met de eindeloze familiediners en de verhalen over de oorlog, de jaren '60 waarin ze gaat studeren, volwassen wordt, de jeugd zich losmaakt van de ouderen, Algerije onafhankelijk wordt via een bloedige opstand en De Gaulle nog steeds president is. De jaren '70 en '80 waarin ze zich settelt, kinderen krijgt, en regelmatig verhuist. De jaren '90 waarin ze scheidt van haar man en dan zo door de eenentwintigste eeuw in, waarin ze oma wordt, met pensioen gaat, haar kinderen volwassen zijn en relaties hebben. Ieder nieuw decennium begint met de beschrijving van haarzelf op een foto: van klein meisje tot vrouw in de volle kracht van haar leven tot oude vrouw. En uiteindelijk komt daar het moment dat ze besluit dat ze een vorm moet vinden om haar autobiografie te schrijven zonder te vervallen in een traditionele vorm. Dit boek is daar het uitvloeisel van.

Ik was een beetje bang voor een onvolgbaar "flow of consciousness" boek, maar dat is het zeker niet geworden. Wat er wel gebeurt, is dat je door de herinneringen van Ernaux teruggaat in je eigen herinneringen: mijn jeugd met de lange warme zomers (zo zie je hoe je herinneringen alles vertekenen), mijn schooltijd, mijn studietijd met de eindeloze nachten Risken met vrienden en de discussies over wat de kleur groen betekent, de vriendjes en vriendinnetjes, het settelen, de carrière die altijd een rol speelt op de voorgrond of op de achtergrond en zo door tot mijn huidige leeftijd. Kortom, een prima boek dat een mooie vorm heeft gevonden. Wat je wel merkt hoe relatief weinig we in Nederland weten van de Franse recente geschiedenis en cultuur: veel politici, zangers en publieke figuren die me weinig zeiden.

Terug naar de lijst met boekrecensies

1079. Cilia en Rolf Björlind - Bevroren goud 

Terug naar de lijst met boekrecensies

1080. Adriaan van Dis - KliFi 

Terug naar de lijst met boekrecensies

Voor reacties (anti-spam: verwijder XX uit adres)

Terug naar de vorige 30 boekrecensiesTerug naar de lijst met boekrecensies Door naar de volgende 30 boekrecensies